Terug naar het AMC:
Vandaag naar het AMC. De plek waar Annelotte, 20 maanden geleden, haar laatste 6 dagen van haar leven heeft doorgebracht.
De afgelopen dagen bouwde de spanning zich op. Terug naar het AMC….Veel herinneringen maar vooral ook het besef dat het wel eens heel emotioneel zou kunnen zijn. Ik probeer mij er op voor te bereiden. Probeer mij al te wapenen tegen de emoties. In de voorgaande dagen weer slecht slapen, veel tranen en moeite met werken. En nu is het zover. Ik voel mij nu heel rustig en ben er klaar voor.
Die laatste dagen van Annelotte haar leven woonden we zo goed als in het AMC. We hadden de eerste 2 nachten in een familiekamer op de IC afdeling mogen slapen. Daarna sliepen we in een heel mooi gastenverblijf van het VUmc in Amsterdam. Het was slechts 13 minuten van Annelotte vandaag maar eigenlijk vond ik dat al te ver….
Toen we na 6 dagen afscheid hadden moeten nemen van Annelotte en daarmee ook van alles wat, in deze korte en heftige tijd, zo snel vertrouwd was geworden, kregen we een visitekaartje mee. Een visitekaartje met een mailadres en telefoonnummer. Mochten we ooit een nagesprek willen dan konden we contact opnemen.
Naarmate we verder in de tijd kwamen werd ik toch wel steeds nieuwsgieriger. Ik wilde eigenlijk wel een gesprek maar had geen vragen of een vastomlijnd plan. Ik vond dan ook dat ik niet zomaar een gesprek kon aanvragen. De neurologen hadden wel iets beters te doen. Maar toch bleef het in mijn hoofd zitten. Ik vroeg mij ook af of ik wel alles had meegekregen. Want ik kan mij nog herinneren dat ik bij gesprekken
dacht “niet huilen, je moet luisteren”. Voor mijn gevoel was ik soms drukker met mijn gevoelens en emoties onder controle te houden dan dat ik luisterde.
Bij een lotgenoten dag van de It’s ME foundation sprak ik met de moeder van Jur. Jur is de oprichter van de foundation. Hij staat bekend als ‘de jongen zonder gisteren’. Hij had ongeveer hetzelfde als Annelotte maar hij is wel uit zijn coma gekomen. Hij was wel zijn geheugen van de 21 jaar ervoor kwijt.
Met zijn moeder besprak ik mijn gedachten om toch contact op te nemen met het AMC. En voordat ik het wist werd ik voorgesteld aan een neuroloog van het AMC. Om een lang verhaal kort te maken, we maakten een afspraak.
Hij heeft het dossier van Annelotte opgezocht en bekeken. Hij mailde: “ik heb de gegevens gevonden van Annelotte, dramatisch verloop van de infectie, als ik dat zo lees.” Die zin was goed voor een flinke huilbui. Die kwam zo binnen! Natuurlijk was het beloop dramatisch, ze is overleden!
Ondertussen zijn we bijna bij het ziekenhuis. De omgeving komt bekend voor. Mijn hartslag loopt op. De rust die ik voelde, toen we net vertrokken, is weg. Mijn hartslag is versneld en nu we op ‘bekend terrein’ komen, komt er heel wat los. Gebeurtenissen van augustus 2023 vliegen door mijn hoofd.
Het gesprek vindt plaats op de afdeling neurologie. Dat is niet de afdeling waarop Annelotte heeft gelegen. Dat vind ik wel fijn. Ik heb hier geen herinneringen en dat geeft even wat rust. De rust keert langzaam weer een beetje terug. Het is minder confronterend.
Het was een heel fijn gesprek. Ik kwam er achter dat ik de meeste dingen toch wel wist en goed onthouden had.
“Wil je het gesprek soms op nemen? Ik kan mij voorstellen dat het emotioneel voor je is. Zo kun je het thuis nog eens rustig luisteren.” Daar had ik niet aan gedacht. Het gaf mij het gevoel dat, de neuroloog die tegenover ons zat, goed wist hoe belangrijk het voor mij was.
Ik vond het ook erg fijn om alle scans te zien die er gemaakt zijn, van Annelotte haar hoofd. Duidelijk was het hersenletsel te zien en ook hoe snel het zich heeft uitgebreid. Het voelde als een soort van bevestiging. Als ‘zie, het is echt waar!’ . De scans te zien en nogmaals haar verhaal te horen heeft mij toch ook rust gegeven.
Ik had een kaart geschreven om nogmaals alle betrokkene te bedanken voor de liefdevolle verzorging van Annelotte maar ook voor de goede begeleiding van ons. Ik had bedacht dat de neuroloog hem wel op de afdeling zou kunnen afgeven.
Maar dat lukte niet, dus zijn we uiteindelijk zelf naar de afdeling gegaan waar Annelotte heeft gelegen. Met een bonkend hart zijn we de lift ingestapt, op naar de derde verdieping. Het was alsof we met de lift terug in de tijd gingen. Zo gauw we de lift uitstapte zat mijn hart in mijn keel. Overal waar ik keek was herkenning. En met iedere herkenning kwam er een herinneringen terug.
Bij de ingang van de IC-afdeling, waar Annelotte heeft gelegen, vertelde ik mijn verhaal aan de vrijwilligster die er zat. “Oh die kaart moet je zelf geven. Dat vinden ze vast fijn” En zij opende de schuifdeuren. Ik voelde mijn hart nog harder bonken in mijn keel terwijl wij de gang in liepen. Onze voetstappen weerklonken in de gang. En met iedere stap die we deden kwamen we dichterbij de kamer waar Annelotte lag.
Met tranen in mijn ogen en een snik in mijn stem deed ik mijn verhaal bij een aantal verpleegkundigen en ik gaf hun de kaart. “Oh ik weet dat nog wel. Ik kan het mij nog goed herinneren. Het was zo triest”
Ze vroegen ook of we de kamer van Annelotte even wilden zien, want die was toevallig leeg. Ik hoefde daar niet over na te denken, die wilde ik zeker zien! Terwijl we naar die kamer liepen begonnen ook de tranen zich een weg naar buiten te banen. Er was geen houden meer aan. In sneltreinvaart flitsten er allerlei herinneringen en momenten van toen door mijn hoofd. Ik voelde ook weer de immense pijn en al het verdriet. De steen in mijn maag en de hand die mijn keel dicht leek te knijpen, net als toen, waren beide weer terug.
Terwijl we het hoekje om liepen dacht ik ‘ze ligt er nog! Ze is er’. Even voelde ik zelfs iets van blijdschap. Die sloeg onmiddellijk om in verdriet. Het bed was leeg….
Bizar! Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en ik was erbij toen ze langzaamaan koud en stijf werd. Ik heb zelf haar kist dichtgeschroefd. Ik was erbij dat haar kist richting de oven ging en dan denk ik toch ‘ze ligt er!’ Dat was heel confronterend
De dag voor de crematie zijn we ook nog even terug geweest naar de afdeling. We hebben toen afscheid genomen en ook iedereen bedankt. Dat voelde toentertijd niet zwaar. Ik vond het toen ook niet moeilijk om te doen. Maar nu….nu was het een heel ander verhaal. Nu was heel emotioneel en
confronterend. En toch heeft dit bezoek mij ook rust gebracht. Ook dit geeft weer een dubbel gevoel.
Ben jij ooit terug geweest naar de artsen of naar de plek waar je kind voor het laatst was?
Hoe was dat voor jou? Vond jij het ook zo confronterend?
