Ik moest nog een aantal weken wachten voordat ik mijn afspraak had bij het medium. Het duurde mij eigenlijk te lang. Nu ik besloten had dat ik wel een sessie wilde, wilde ik dat eigenlijk wel meteen de volgende dag hebben.
Eindelijk was het zo ver! Ik werd ’s morgens wakker met een soort van spanning. Stel je nou toch eens voor dat ik dingen over/van Annelotte hoor…. Maar aan de andere kant remde ik mijzelf ook. Het zou natuurlijk ook kunnen tegenvallen. Ik had een dubbel gevoel.
Tegen 10 uur ging ik naar mijn auto. Ik voelde dat ik nu toch wel lichtelijk zenuwachtig was. Met een soort van kriebel in mijn buik stapte ik in mijn auto en vertrok.
Ik hoefde maar een klein stukje te rijden. Het korte ritje bracht mij in gedachten meer en meer bij Annelotte. Veel herinneringen schoten door mijn hoofd. Ik vertelde Annelotte ook wat ik ging doen en ook dat ik hoopte dat ze bij mij was.
Het straatje waar ik moest zijn was al een plaatje op zich. Heel landelijk en overal groen en bloemen. Prachtige verbouwde boerderijtjes. Veel natuur. Dat stond mij in ieder geval al wel aan.
Ik was er snel, te snel. En omdat ik te vroeg was zocht ik nog even op mijn mobiel een mooie foto van Annelotte. Want misschien wilde ze die wel zien en dan hoefde ik niet te zoeken. Ik maakte er maar een screenshot van.
Over het kiezelpad liep ik naar de deur van de praktijk. Ondertussen genietend van alle vogels die ik hoorde fluiten en de bloemen die ik in de tuin zag. Bij binnenkomst zag ik haar meteen. Een sympathieke en vriendelijk ogende vrouw.
“Oeh wat een spanning” kreeg ik als begroeting te horen. Ze stelde mij voor eerst maar even koffie/thee te drinken en dan zou zij ondertussen vertellen hoe zij werkte. En wat ik van haar kon verwachten. Ik ontspande meer en meer. De nieuwsgierigheid won het van de zenuwen.
De sessie begon. Ik had mij ook voorgenomen alleen te luisteren en niets te vertellen. Zij zou moeten vertellen want voordat ij het wist zou ik van alles vertellen en dan is het niet moeilijk een verhaal ervan te maken. Bij het maken van een afspraak had ik ook niets verteld. Alleen aangegeven dat ik een dierbare was verloren.
De eerste dingen die ze zei kon ik ook niet plaatsen. Ze begon over mijn moeder. Logisch dacht ik want veel mensen van rond de 60 verliezen hun ouders. Dus de kans was ook groot dat ik mijn moeder of vader verloren zou zijn. Ik voelde een teleurgesteld gevoel opkomen.
Opeens zei ze: “ik zie een prachtige jonge vrouw staan die een beetje afwachtend is. En ze is samen met een hond”.
Ik schoot onmiddellijk vol en met een snik in mijn stem wist ik uit te brengen: “Om haar gaat het. Dat is mijn dochter”. Mijn hart klopte in mijn keel. Zou het dan toch?
Toen kreeg ik dingen te horen waarvan ik dacht “dat heeft ze nergens kunnen lezen”. Ik heb namelijk een aantal interviews gegeven om bekendheid te geven aan de kenmerken van hersenvliesontsteking. En het delen van je wachtwoord i.v.m. de AVG wet. Maar ook om aandacht van bedrijven te vragen om de nalatenschap makkelijker te kunnen regelen. Zowel online als in de krant. Wanneer ze op mijn naam zou googelen dan zouden die interviews wel zichtbaar worden.
“Ze heeft een broer en die heeft gevraagd in het ziekenhuis of hij alleen met haar mocht zijn”. En vervolgens vertelde ze dingen over mijn zoon die ze echt niet zou kunnen weten. Ze vertelde over de hond en dat Annelotte het heel erg vond dat die moest inslapen. Ook dat klopte en ik weet zeker dat ik dat nergens benoemd heb.
“Er is iets met een ballon” Ook daarvan dacht ik dat klopt, maar bij welk afscheid van een kind is er geen ballon?
Ze tekent ook steeds een hartje met haar beide wijsvingers. De ballon die ik met haar afscheid aan de kist heb geknoopt was inderdaad een hartjes ballon.
“En ze zegt ‘mijn moeder is over haar grens gegaan’” Opeens viel het kwartje! Hoe kon ik dat nu vergeten? Op mijn rechter enkel heb ik een hartje laten tatoeëren. Het was het hartje van de laatste kaart die ze mij met Moederdag had gegeven. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik de laatste persoon op de wereld zou zijn die geen tattoo zou hebben.
Ondertussen stroomden de tranen over mijn wangen. Zo bijzonder en indrukwekkend om dingen te horen die ik nooit in een interview heb gezegd.
Er volgden erna nog een paar hele bijzondere uitspraken, die allemaal wel klopte. Maar die zijn privé, die houd ik voor mijzelf.
“Er is ook een lange statige man. Met wit haar bij je dochter komen staan en hij vraagt waarom je niet meer wandelt”. Dat is mijn vader, ik weet het zeker! Hij hield erg van wandelen. Als kind wandelde ik veel met hem. Vorig jaar wandelde ik ook iedere morgen maar ben er ‘s winters mee gestopt en nu kom ik er niet meer toe om er weer mee te beginnen.
Na een dik uur stond ik weer buiten Onder de indruk van alles wat ik gehoord heb. Ik voelde mij ook erg moe door alle emoties maar tegelijker tijd voelde ik mij ook rustig en fijn.
Ik kan alleen maar concluderen dat dit bezoek voor mij veel waarde had. En ik zou het ook zo weer doen!
Ik geloof er wel in en eigenlijk maakt mij dat niet zo uit of het nu inderdaad is doorgegeven of niet.
Ik geloof dat ik tekens van Annelotte krijg en dat troost mij. Daar gaat het mij om.
Zijn hier ook mensen die wel eens bij een medium zijn geweest? En wat is jullie ervaring?
Liefs, Nicolette
