Oma worden is een wonder.

Toen mijn dochter een kindje kreeg, voelde ik de liefde meteen verdubbelen. Mijn kleine Marieke, zo mooi, zo puur. Als ik haar in mijn armen hield, leek de wereld even stil te staan.Maar het geluk werd al snel overschaduwd. Marieke was ernstig ziek. Toch gaven de artsen ons hoop: de vooruitzichten waren gunstig. We hielden ons daaraan vast. We geloofden dat ze beter zou worden, dat we samen nog vele jaren zouden krijgen.

Helaas liep het anders. Ondanks de gunstige woorden, ondanks alle liefde en zorg, werd ze zieker. Tot het moment kwam dat we haar moesten laten gaan. Zo klein, zo dapper, en al uit ons midden verdwenen. Mijn verdriet is dubbel. Ik huil om mijn kleinkind, dat ik zo graag had zien opgroeien. Haar lege bedje, het speelgoed dat nooit meer gebruikt zal worden, de stilte in huis – het blijft schrijnen. Maar ik huil ook om mijn dochter. Want er is geen groter onrecht dan je eigen kind zien lijden door het verlies van háár kind. Als moeder wil je beschermen, maar dit verdriet kan ik niet wegnemen. Ik kan alleen naast haar staan, een arm om haar heen slaan, en samen dragen wat te zwaar is.

Het gemis blijft, in elke dag die komt. Toch zijn er ook herinneringen die blijven troosten: haar lach, haar zachte handjes, de warmte die ze bracht. Ze was kort bij ons, maar ze heeft een onuitwisbare plek in ons hart achtergelaten.

Mijn kleine Marieke. Ze is er niet meer, maar in alles wat we doen, in elk sprankje liefde, leeft ze door. Voor altijd ons kleinkind. Voor altijd bij ons.