Iedereen zegt het: het verlies van een kind is het ergste wat je kan overkomen. En ik denk dat dat klopt. Er is geen woordenboek dat groot genoeg is om te beschrijven wat het werkelijk met je doet. Je verliest niet alleen je kind. Je verliest jezelf. Je toekomst. Je onschuld. Alles.

Vanaf dag één zit je kind in elke cel van je lichaam. Je leeft met, voor en door dat kleine mensje. Je gaat door het vuur, zonder nadenken. Je beschermt met je hele wezen. En dan… gebeurt het ondenkbare. Je kind overlijdt. En ineens sta je in een leven waar niets meer klopt. Waar de grond onder je voeten verdwijnt en de lucht te zwaar is om in te ademen.

Mijn zoon Dex is overleden toen hij nog maar een dreumes was. En sindsdien is mijn leven voorgoed anders. Hij was het kleine broertje van Jayson en tweelingbroertje van Zoë. Samen begonnen, samen gegroeid, samen in mijn buik. En toch… niet samen verder.

Je verliest niet alleen je kind

Wat ik ben gaan begrijpen – voelen – is dat je zóveel meer verliest dan alleen je kind. Je verliest:

• Je toekomstbeeld.
  Ik had een plaatje in mijn hoofd van twee peuters die hand in hand naar de speeltuin liepen. Van samen wennen op de basisschool. Samen traktaties maken. Samen zwemles, samen verjaardagen vieren, samen groot worden. Dat beeld is er nog steeds, maar het is leeg aan één kant. Het doet elke keer opnieuw pijn.

• Een deel van jezelf.
  Een ouder kan niet ‘compleet’ zijn als zijn/haar kind er niet meer is. Ik ben nog steeds Dex’ moeder, met elke vezel in mijn lijf. Maar ik kan hem niet vasthouden, geen boterham voor hem smeren, geen kus op zijn voorhoofd drukken. Dat verscheurt me.

• De vanzelfsprekendheid van het leven.
  Voor anderen gaat het leven door. Met kleine zorgen, dagelijkse dingen, normale gesprekken. Voor mij is dat nooit meer echt normaal geworden. Ik zie altijd wat er níét is. Wat er had moeten zijn. Rouw ligt als een laagje over alles.

• Onzichtbare dingen.
  De ruimte in mijn hoofd die altijd met Dex bezig is. De spanning rond Zoë’s mijlpalen, want elke mijlpaal is dubbel. De angst om nog meer kwijt te raken. De eenzaamheid, omdat mensen denken dat het na een tijdje ‘wel weer beter’ gaat. Maar dat gaat het vaak niet.

Zoë en Dex — en het leven ertussenin

Ik heb moeten leren om écht te genieten van Zoë’s mijlpalen. En dat is moeilijk, want alles wat zij doet, had Dex ook moeten doen. Ze hadden samen naar de peuterspeelzaal moeten gaan. Samen wennen op de basisschool. Samen kinderfeestjes, samen zwemles. Samen, samen, samen.

Maar ze doet het alleen. En Dex blijft voor altijd één.

Elk jaar wordt Zoë ouder. En elk jaar blijft Dex hetzelfde. Dat steekt. Dat wringt. En toch… ik wil haar het leven geven dat ze verdient. Een moeder die kan lachen. Die trots is. Die er is. Dus dat probeer ik. Met alles wat ik heb.

Wat er wél blijft

Wat blijft, is de liefde. Een allesomvattende, onbreekbare liefde voor Dex. Hij zit in alles. In liedjes. In vlinders. In het licht dat Zoë uitstraalt. In mijn dromen, mijn hart, mijn adem.

In de mensen om mij heen die Dex hebben gekend maar ook geraakt en geïnspireerd door zijn verhaal.

Ik heb door Dex geleerd hoe diep liefde kan gaan. Hoe sterk ik kan zijn, terwijl ik me gebroken voel. Hoe rouw en liefde twee kanten van dezelfde munt zijn.

Ik ben de moeder van drie kinderen. Twee op aarde, één in mijn hart. En dat zal altijd zo blijven.

Als je dit leest, en jij ook een kind bent verloren, dan weet je waar ik het over heb. Dan hoef ik het niet uit te leggen. En als je dit leest zonder het te kennen, weet dan: het verlies van een kind stopt nooit. Het verandert je, voor altijd. Maar ook in dat diepe, rauwe verdriet blijft de liefde bestaan.

Dex leeft voort. Niet op de manier die ik had gehoopt. Maar hij is er. In mij. In onze liefdevolle chaos. In onze familie. In alles.