Ik kreeg het meerdere keren van verschillende mensen te horen: “je bent zo sterk” . Goed en lief bedoelt maar zo voel ik het absoluut niet. Soms word ik er zelfs (van binnen) boos om. Dan zou ik wel willen schreeuwen. “Houd op! Je weet er niets van!!”

Je weet niets van de wanhoop, de stille strijd en het gevecht dat ik iedere dag weer voer. Je weet niets van mijn ‘stille tranen’ en ‘stille schreeuwen’. Je hebt geen idee! Geen idee dat ik net op de wc de pijn zó erg voelde dat ik huilde en schreeuwde zonder geluid. Zonder tranen en stil. Maar ik huilde en schreeuwde wel degelijk.

Ik heb inmiddels geleerd snel te herstellen. Een kreun, in mijn handen knijpen, even een klap op iedere wang, slikken en weer door….Doen alsof het ok is. Daar ben ik goed in! Nooit gedacht dat een mens dat zou kunnen, zo snel omschakelen en doen of er niets is. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Ook nooit gedacht dat ik dat daadwerkelijk ook zelf zou doen. Dat masker ik kan vliegensvlug afdoen en opzetten. En het gekke is nog wel dat ik dat vaak niet bewust doe. Het gebeurt gewoon…..

Ik ben niet sterk maar ik moet wel. Ik heb geen keus. De wereld om mij heen verwacht ook wel dat ik weer verder ga. Ik moet ook wel, want het dak boven mijn hoofd en het eten op mijn bord moet wel allemaal betaald worden. Men verwacht ook, zeker nu er bijna 2 jaar voorbij zijn, dat je doorgaat. De draad van het leven moet weer opgepakt worden.

Tuurlijk vindt iedereen dat je mag rouwen. Tuurlijk mag je huilen maar wel graag niet steeds. Tuurlijk, het is ook nog maar zo kort geleden. Maar het liefst dan niet bij hun in de buurt. Want ze worden er toch wel ongemakkelijk van. Misschien komt het omdat ze niet weten hoe te reageren. Of misschien ben ik het (vervelende) levende bewijs dat je leven zomaar totaal onverwachts op zijn kop komt te staan. Een piepkleine bacterie, niet eens met het blote oog te zien en BAM!!  je bent je kind kwijt en je wereld is voorgoed anders.

Tuurlijk mag je verdriet hebben maar de deadline op je werk moet wel gehaald worden. De oudergesprekken moeten wel gevoerd worden. Je bent immers voor 100% weer aan het werk? 100% weer beter gemeld. Maar mijn verdriet en pijn is er alleen maar groter op geworden.

Een mens is toch geneigd ellende maar weg te stoppen. Als ik het niet zie is het er ook niet. Liever druk zijn met wat morgen moet gebeuren, of volgende week. Misschien herinner ik hun aan hun nachtmerrie. De nachtmerrie die iedere ouder wel herkent. Eigenlijk al zo gauw ze zwanger zijn,  ‘ik wil mijn kind niet verliezen’. 

Het liefste stopte ik met mijn werk. Ik ben sinds het overlijden van Annelotte allergisch voor ‘moeten’. De dingen die moeten, die kosten mij zo ontzettend veel energie! Tenzij ik er zelf voor kies. Want dat dan zijn de dingen die mij toch nog wat energie geven. Maar ik ga door. Door tot ik eindelijk, aan het eind van de dag, de poortdeur kan openen en thuis ben. Thuis waar ik mijzelf kan zijn. Waar de tranen, de schreeuwen gewoon wel kunnen. Daar komt het eruit. Daar laat ik onmiddellijk mijn masker vallen. Thuis waar ik zonder mij te generen, in het luchtledige, tegen Lot kan praten. Thuis waar een lotgenoot is. Die worstelt op zijn manier met het verdriet en de pijn. Thuis waar er volledig begrip is. (Zelfs terwijl we totaal anders met het verdriet en de leegte omgaan). 

Ik zeg vaak dat ik ook doorga voor Annelotte. Ik ga door omdat zij het niet meer kan. Ik ga door voor haar omdat ik weet dat zij niet zou willen dat ons leven op een laag pitje verder zou sudderen. Maar ook zij had geen idee hoe zwaar dat is!

De wereld draait ook door. Mijn wereld draait ook door. Maar mijn wereld draait wel heel anders door. Ik draai ook mee en ik ga door. Maar het gat in mijn hart zorgt ervoor dat het nooit meer zo zal zijn als voor 15 augustus 2023….

Ben jij sterk? Of kun je ook niet anders?