10 jaar geleden …
Toen we onverwachts snel in verwachting raakten, waren wij zó dankbaar. Want dat dit niet vanzelfsprekend was, hadden we van heel dichtbij gezien. De zwangerschap verliep soepel, alle controles waren goed en er waren geen bijzonderheden. Toen ik 40 weken zwanger was, besloot mijn gynaecoloog om een keizersnede uit te voeren. Ze hadden ons zoontje groot geschat (rond de 9 pond) en er was nog nul sprake van indaling of ontsluiting. Die maandag meldden wij ons in het ziekenhuis, en ik hoor ons nog zo trots en blij zeggen: ‘Wij komen papa en mama worden!’ De verpleging maakte mij klaar voor de OK en deed nog een routine CTG. Toen begon de nachtmerrie; ze konden zijn hartslag niet vinden. Met spoed werd ik naar een andere kamer gebracht met een beter echoapparaat. De gynaecoloog kwam erbij en toen die de alles verwoestende woorden ‘het is niet goed,mevrouw’ uitsprak en de monitor uitschakelde, opende zich gevoelsmatig onder mij een luik en viel ik achterover in een diep, zwart gat. Die val, zó lang, zódiep, zó zwart … Van de toppen van geluk naar hetallerdiepste dal. Niet te bevatten. Mijn ouders, broer en schoonzus stonden binnen no time naast ons in het ziekenhuis. En gelukkig maar, want zelf was ik amper in staat om te praten. Er werd als het ware bijna onderhandeld over mijn aanstaande bevalling. Een keizersnede is in eens van de baan, want men wil niet ‘onnodig’ snijden in een gezond lichaam. En ja, hij werd groot geschat, maar ach, ze konden wel een schoudertje ontzetten tijdens de bevalling als dat nodig was. En ook de weeënopwekkers konden best omhoog, want er was nu toch geen hartslag meer om rekening mee te houden. Ik hoor het ze nog zeggen … ze hadden het wel over mijn kindje!
De bevalling werd de volgende dag ingeleid en vorderde totaal niet. Godzijdank kwam er een andere gynaecoloog die zag hoe ik er mentaal aan toe was. Ik kon niet meer. Hij zei: ‘Jij hebt genoeg geleden, meisje’en ik werd alsnog naar de OK gebracht voor een keizersnede. Daar bleek al snel waarom ons mannetje het niet had gehaald; hij had de navelstreng 4x om zijn nekje en er zat ook nog een knoop in ... Hij had ook helemaal geen ruimte op de navelstreng om verder in te dalen en normaal geboren te worden. Ik werd teruggebracht naar de afdeling en toen kwam het moment waarop ik ons zoontje voor het eerst zag. Een onbeschrijfelijk mooi en compleet mannetje, ons mannetje! Thijs Casper Mark Regenspurg, 4120 gram en 56 cm lang! Zo mooi, maar oh zo stil … De verpleegsters hebben hem ingezwachteld, want zijn huidje was al op een paar plekjes beschadigd en we wilden hem niet nog meer ‘pijn’ doen. Daarna werden er afdrukjes gemaakt van zijn voetjes en een paar van zijn mooie, rode haartjes afgeknipt. Natuurlijk hebben we ook met hem gekroeld. Onvoorstelbaar om hem dan ineens in je armen te hebben, maar zo vreselijk anders dan je had gehoopt. De volgende dag is Make a Memory gekomen en hebben we schitterende foto’s gemaakt. Maar daarna … de dagen dat je, zelfs op de eerste dag nog met Thijs in mijn buik, de uitvaart aan het regelen bent, een kistje moet uitzoeken, familie en vrienden die vol ongeloof op bezoek komen om Thijs te bewonderen, de huilende baby’s op de gang en de oorverdovende stilte bij ons, wat waren die dagen ongelofelijk zwaar. De uitvaart was ‘mooi’; alles verliep naar wens.
En dan kom je weer thuis. Het kamertje leeg, de box alvast uit de woonkamer gehaald omdat de aanblik ervan zo pijnlijk was. Ik kreeg nog nazorg van een lieve kraamverzorgster en lieve verloskundigen, maar daarna is er ineens niets meer te doen. Kaartjes zijn verstuurd, controles afgerond, geen afspraken meer op de planning. Dan is er niets meer en voel je keihard de leegte van het ontbreken van je kindje. Je lijf protesteerten je voelt ineens alle pijntjes die je normaal gesproken waarschijnlijk niet eens had gevoeld, omdat je met je hoofd op een grote blauwe wolk zou hebben gezeten. Wekenlang huilend wakker worden, omdat het geen nare droom blijkt te zijn geweest maar de werkelijkheid. Geen kindje om tussen je in te nemen in het grote bed om lekker te kroelen. Alleen maar tranen. Ik vond superveel steun bij stichting lieve engeltjes. Wat ontzettend fijn om alles van je af te kunnen schrijven, waar niets van je gevoelens raar is en iedereen aan een half woord genoeg heeft. Mijn lieve lotgenotenmama’s hebben me door de zwartste periode in mijn leven heen geholpen. En ook mijn lieve familie en vrienden, twee psychologen en een EMDR–therapeut, ik ben ze allemaal zo dankbaar!
En dan ‘ineens’ ben je 10 jaar verder, wat een mijlpaal. Ik ben trots op hoe Thijs* gewoon onderdeel is van ons gezin. Wij zijn een gezin van 4, voor de rest van de wereld is hij onzichtbaar, maar voor ons is hij iedere dag zó voelbaar. Hij heeft zijn plekje thuis in de woonkamer, in een prachtig houten hart. Hij maakt deel uit van de schaduwfoto’s die aan de muur hangen en zijn naam wordt altijd genoemd op kaartjes die we sturen en op de vraag hoeveel kinderen wij hebben.
Ik ben trots op hoe mijn man Harald en ik hier samen doorheen zijn gekomen. Samen praten, samen huilen, elkaar vasthouden en steunen. We zijn hier zoveel sterker door geworden, niet alleen als man en vrouw,maar ook allebei als individu. We hebben geleerd waar onze krachten liggen en daar ben ik ook trots op, hoe verdrietig de aanleiding ook was.
We vieren ieder jaar Thijs* zijn verjaardag. Dat gaatnatuurlijk gepaard met tranen en met gemis, maar we zijn ook heel dankbaar voor hem. Dankbaar voor de periode met hem. Hij heeft ons papa en mama gemaakt. Hij heeft ons geleerd wat echt belangrijk is in het leven, waar we wel en geen energie meer in steken en wie er na die 10 jaar nog steeds voor ons zijn om over hem te praten. Ik mis hem intens, maar voel nog zo duidelijk de verbondenheid. Dat lijntje van moeder naar kind, dat is bij ons gewoon wat langer, maar het is er en gaat ook nooit meer weg.
Onze Thijs, onze trots, ons ventje, voor altijd verweven in ons gezin, in ons leven, in ons hart.
Liefs Wendy
