9 juni is een datum die voor mij altijd vol betekenis is geweest. Het is de geboortedag van mijn tweeling, Dex en Zoë. Dit jaar werd Zoë 10 jaar. Tien jaar – een prachtige mijlpaal, een moment om te vieren. Maar voor mij voelt het ook elke keer weer als een dag van enorme tegenstrijdigheid.

De weken voorafgaand aan haar verjaardag voelde ik het al aankomen: deze dag zou zwaar zijn. Tien jaar klinkt zo groot. Het besef dringt steeds meer door dat er een steeds grotere afstand groeit tussen het moment dat Dex overleed en nu, en dat Zoë weer een jaar ouder wordt zonder hem erbij.

Die tegenstelling in mijn hart is moeilijk te omschrijven.

Ik ben ontzettend trots op Zoë. Zo trots dat ze weer een jaar vol uitdagingen heeft overwonnen, zoveel heeft geleerd en gegroeid. Ze wordt groot, zelfstandig, wijs op haar eigen manier. Dat geeft me hoop en vreugde, het is een lichtpuntje in mijn leven.
Maar tegelijkertijd is het ook een pijnlijke herinnering. Het is een bevestiging dat wij weer een jaar verder zijn zonder Dex. Dat hij er niet is om samen deze mijlpalen te vieren, om te lachen, te rennen, te spelen met zijn zusje.

Ik had het zo anders willen zien.

Ik had zo graag gewild dat Dex hier was, dat hij ook tien jaar had mogen worden, dat hij samen met Zoë de wereld had kunnen ontdekken.
Dex had zoveel meer verdiend dan die korte tijd die hij hier was – slechts 1,5 jaar, waarvan het grootste deel in het ziekenhuis. Dat verlies is zo intens.
Ik vraag me vaak af hoe hij nu zou zijn geweest. Wat voor jongen hij was geworden. Zou hij net zo ondeugend zijn als Zoë? Of juist rustig en bedachtzaam? Zou hij samen met haar hebben gerend, samen hebben gelachen, samen ruzie hebben gemaakt?

Het verlies van een kind, van een broer, verandert alles in een gezin.
We dragen allemaal een rugzakje vol liefde, verdriet en herinneringen. Die rugzak vormt ons, bepaalt wie we zijn geworden. Het heeft onze kijk op het leven veranderd, het beïnvloedt hoe we reageren op tegenslagen en hoe we vreugde beleven.

Soms vraag ik me af hoe anders ons leven eruit had gezien als het anders was gelopen.

Hoe zou onze wereld eruit hebben gezien met Dex erbij?
Ik weet dat deze gedachten soms zwaar zijn, en dat piekeren niet altijd helpt. Toch kan ik het niet stoppen. Het is een deel van mijn hart, een deel van ons gezin dat altijd zal blijven. Misschien is het een manier om Dex dichtbij te houden, om mijn liefde voor hem uit te spreken, ook al is hij er niet meer.
Misschien helpt het mij om mijn gevoelens te ordenen, om mijn verdriet een plek te geven.

Op 9 juni werd Zoë tien, en ik vierde haar leven en kracht. Maar ik voelde ook het gemis van Dex, die zo onmisbaar is.