“Chantal, je bent heel erg ziek en als we je niet gaan behandelen ga je dood…” BAM! Het zal je maar gezegd worden als je 11 jaar bent, in groep 8 zit, in de bloei van je leven bent en bijna klaar om naar het voortgezet onderwijs te gaan. Het gezwel onder haar linker knie bleek een ernstige bottumor te zijn: een osteosarcoom, in de volksmond botkanker genoemd. Geen tijd om na te denken maar meteen schakelen naar de overlevingsmodus. Op 1 februari 2012 begon deze verschrikkelijke nachtmerrie, een rollercoaster die zijn weerga niet kent en die 8 maanden later op 11 oktober zou eindigen. Op deze zonovergoten dag sloot onze zo geliefde Chantal ’s morgens om 06:35 uur op de intensive care van het AMC voorgoed haar ogen onder de klanken van Birdy’s “Skinny Love.”
Tijdens deze 8 maanden hebben we zó ongelofelijk veel van onze jongste dochter geleerd. Zo dapper als zij was, zo stoer, zo kwetsbaar en vooral zó positief. Zij kleurde onze dagen. Als gezin waren we al heel hecht maar tijdens de ziekteperiode van onze Chantal en de jaren na haar overlijden zijn we nóg meer naar elkaar toe gegroeid. Chantal was ons ‘toetje toe’ binnen het gezin en heeft een broer die bijna 10 jaar ouder en een zus die 7 jaar ouder is. Ze had eigenlijk een extra vader en moeder. Ze zat graag bij haar broer op schoot en voelde zich de koning te rijk als hij haar met zijn Chevrolet op kwam halen uit school of van de badmintontraining. Met haar grote zus deed ze vooral meidendingen: shoppen, elkaar geheimpjes vertellen, logeerpartijtjes op zolder en vooral veel lachen. Het waren juist de kleine dingen die zó belangrijk waren. We wisten toen nog niet dat we volop herinneringen aan het maken waren.
Chantal heeft in 8 maanden tijd zoveel moeten doorstaan: 16 zware chemobehandelingen, oneindig veel prikken, een uren durende omkeerplastiek operatie aan haar been, sondes inbrengen en heel veel pijn. En toch herinner ik me haar onnavolgbare schaterlach. Wat kon die meid lachen zeg! Een misselijkmakend gevoel van heimwee noem ik het verlangen naar Chantal en heb vooral medelijden met haar om alles wat ze moet missen. Ze is inmiddels al tante van 1 nichtje en 3 neefjes. Wie kan dat op haar leeftijd zeggen? Vandaag – 4 Juli – zou Chantal 21 jaar worden maar helaas is de tijd voor haar stil blijven staan op 12 jaar. Elke avond als ik haar een nachtzoen gaf zei ik: “Ik hou van jou tot de maan en terug en ik hou meer van jou dan jij van mij.” Steevast was haar antwoord: “Nee mam, ik hou meer van jou dan jij van mij…”
Laat de wolken soms maar botsen
Als je boos bent of juist heel blij
Heb het vooral goed daarboven
Voel je veilig, voel je vrij!
Omdat wij zoveel prachtige tekens van Chantal ontvangen weet ik dat ze altijd heel dicht bij ons is, dichterbij dan ooit zoals Bløf zo mooi zingt.
De wederzijdse liefde gaat NOOIT VOORBIJ…
Mamma Claudia
