De crematie

03-02-2016

Het afscheid kwam steeds dichterbij. Ik heb zo ontzettend tegen deze dag opgekeken. Ik was bang om tijdens de uitvaart volledig in te storten. Ik balanceerde echt op het randje van de afgrond. Zo voelde het.

Maar toch verliep het afscheid zoals ik had gehoopt. Ik voelde trots. Alles ging zoals we in gedachten hadden en ik kijk er ontzettend positief op terug. Natuurlijk was er enorm veel verdriet, maar bovenal toch weer die trots. Trots op Vince,omdat hij ons papa en mama had gemaakt en op hoeveel hij ons heeft gegeven in zo’n korte tijd. Zoveel liefde. Niks is sterker dan de liefde voor je kind. Vanaf dag één.

Hieronder een stukje tekst dat ik ontzettend mooi vind en werd voorgelezen tijdens de uitvaart.

Het is onzin, zegt het verstand
Het is wat het is, zegt de liefde
Het is pech, zegt de berekening
Het is niets dan pijn, zegt de angst
Het is uitzichtloos, zegt het inzicht
Het is wat het is, zegt de liefde
Het is belachelijk, zegt de trots
Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk, zegt de ervaring
Het is wat het is, zegt de liefde.

Mijn antwoord, als mensen vroegen hoe het ging, luidde dan ook vaak: “Het is wat het is.” Het voelde als een onmogelijke taak.

We hebben de dienst heel klein gehouden. Er waren zoveelmooie woorden. Echt een grote steun. We hebben dit samen gedaan.

Het moment van het definitieve afscheid vond ik echt heel heftig. Iedereen nam afscheid. Daarna was de ruimte leeg. ‘Land van je ogen dicht’ was op de achtergrond te horen. Dat was het moment voor ons tweeën om voor de allerlaatste keer zijn wangetjes te kussen, voor de allerlaatste keer zijn haartjes te voelen en voor de allerlaatste keer ons kindje te zien. We moesten hem achterlaten … Voor de allerlaatste keer sloten wij zijn mandje. Onmenselijk.

Zo lief, zo mooi, zo klein, zo bijzonder, zo van ons.

Dat was je,
Dat ben je,
Dat blijf je.