De dag dat Sarah negen maanden niet meer bij ons is

Het is nu 9 maanden geleden dat ons dappere prinsesje Sarah is overleden. Het was voor ons als gezin een tijd vol extreme emoties. In feite werden wij én ons huis gevuld met emoties en dat leidde vaak tot explosies. Het was een erg drukke tijd. Na 15 maanden in het ziekenhuis verhuisden we terug naar ons eigen huis en moesten we elkaar weer leren kennen. Gedurende de tijd dat Sarah vocht voor haar leven, woonden Honza en onze zoon Tom drie dagen bij mij in het Ronald McDonaldhotel en vier dagen in Tiel. Ik bracht het grootste deel van de dag en avond door bij Sarah. Sterker nog, ik verliet het ziekenhuis alleen tijdens haar dutjes en ’s avonds als ze in slaap viel. Ik was niet alleen haar moeder maar ook haar verpleegster, animator, fysiotherapeut, logopedist en arts.

Honza verdiende in die tijd ons geld, was een vader én moeder voor Tom, zorgde voor het huishouden en verhuisde twee keer per week. We hebben bewust voor deze rolverdeling gekozen en ik moet zeggen dat we vijftien maanden lang een geweldig team waren, een goed geoliede machine. Toen het leven echter weer “normaal” werd, bleek het voor mij niet langer normaal te zijn en moest ik opnieuw leren leven. Ik moest opnieuw leren leven in ons gezin, als moeder voor Tom, als partner voor Honza, in de samenleving, maar ik moest vooral leren hoe ik weer Karolina kon zijn. Vijftien maanden lang was ik “Moeder van Sarah”, stond ik onophoudelijk in de overlevingsmodus met de grootst mogelijke waakzaamheid.

Laten we eerlijk zijn, het heeft mij en ons hele gezin geraakt. Ik worstel met een posttraumatische stressstoornis, depressie, slapeloosheid en paniekaanvallen. Ik vecht de hele tijd met mezelf, voor mezelf en voor ons. Ik sta onder constante psychiatrische en therapeutische begeleiding. Ik heb net een intensieve traumabehandeling ondergaan en ik sta op de wachtlijst voor een behandeling die gericht is op hulp bij rouw. Ik heb nog een hele lange weg te gaan en één ding is zeker. Ik ben een compleet ander mens en de oude ik is niet meer. Ik moet uitzoeken wie ik ben en wat ik wil. En leren leven met de bagage die ik mijn hele verdere leven met mij mee zal dragen…

Ik ben heel dankbaar dat ik onderweg mensen heb ontmoet die mij op mijn voorwaarden specialistische hulp hebben aangeboden. Zowel tijdens de hele periode in het ziekenhuis als na Sarah’s dood heb ik waardevolle therapeutische hulp gehad. Alles werd voor mij geregeld. Mijn therapeut in Nijmegen verwees me door naar specialisten. Geen enkel moment zat ik zonder hulp of ondersteuning. Het is geruststellend dat het systeem in Nederland de geestelijke gezondheid zeer serieus neemt vooral op moeilijke momenten zoals het overlijden van een kind.

Mijn dagelijks leven doet me een beetje denken aan koorddansen, waarbij het touw symbool staat voor mijn mentale conditie. Er is niet veel voor nodig om mij uit balans te krijgen en als dat gebeurt, dan stort ik als een kaartenhuis in elkaar. Het kost me veel moeite en energie om daarna mezelf daarna weer in balans te krijgen. Natuurlijk zijn alle dagen anders, soms gaat het beter en soms slechter, maar uiteindelijk hoop ik dat ik de balans en innerlijke rust zal vinden. Voor nu ziet het eruit zoals op deze foto’s: soms een lach en dan weer tranen.