Afscheid nemen bestaat niet
Vanaf het moment dat we wisten dat Jens ging overlijden waren we intens verdrietig, maar ik had ook een vreemde rust over mij. Een rust die ik op dat moment niet kon verklaren. Tijdens zijn overlijden kwamen de woorden in mij op: “Ga maar lieve Jens, laat maar los, het is goed zo.”
Op dat moment was het net of ik uit mijn lichaam trad en iets het van mij overnam en deze woorden zei. Dit besefte ik mij achteraf. Ik begrijp nu dat het mijn hogere zelf was die dit overnam (hogere zelf is de poort naar je ziel, daarover in een andere blog meer).
Dat de dood niet het einde was, dat wist ik al. Toen Jens overleed had ik ongeveer een idee waar zijn ziel was, maar precies uitleggen kon ik dit niet. Op de dag van zijn begrafenis kreeg ik het boek: ‘Het sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen. In de week na de begrafenis ben ik dit boek gaan lezen en mijn hele lichaam tintelde en ik voelde een vreemde blijdschap. In dit boek stonden de antwoorden die ik zocht. Ik besefte mij dat Jens zijn ziel hiervoor had gekozen en dat we samen deze afspraak hadden gemaakt, voordat we incarneerden in dit leven.
Als ziel, voordat je incarneert in een bepaald lichaam, maak je afspraken welke levenslessen je wilt leren. Alleen, deze afspraken ben je in je huidige leven vergeten. Dat heeft een reden, want veel levenslessen zijn moeilijk en doen pijn en zorgen voor verdriet. Als je je levenslessen van tevoren weet, dan ga je ze uit de weg want je wiltals mens geen pijn voelen (ego), maar je hogere zelf (deel van je ziel) weet deze afspraken nog wel. Die zorgt voor de juiste situaties op je pad, zodat jij je levenslessen aan kan gaan.
Ook het overlijden van een kind heeft een levensles voor de ouders, het overleden kind zelf en zijn broers en zussen. Dit is voor veel ouders confronterend en dat begrijp ik!
Toen Jens overleed was ik op zoek naar antwoorden. Toen ik de levensles hoorde van Jens z’n overlijden voor mij en mijn man, ons gezin en ook voor Jens, vielen er puzzelstukjes op hun plek. Er kwam rust, acceptatie en troost. Ik voelde dat het klopte. Ik voelde een diepe liefde en dankbaarheid voor Jens.
Als je overlijdt, keert je ziel terug naar huis, noem het de hemel of een andere dimensie. Je kind is fysiek niet meer op aarde maar zijn ziel is er nog. De ziel van je kind wil laten weten dat hij niet echt weg is. Dit doet hij door middel van tekens, bijvoorbeeld de lichten laten knipperen, speelgoeddoosjes die zomaar aangaan, vlinders die blijven zitten, een windvlaag die je voelt, een kaars die dooft, of je kunt zelfs een troostende aanraking voelen. Je voelt aanwezigheid van iets maar je kan het niet verklaren, je kind komt in je dromen, het speelgoed van je kind ligt ineens op een plek waar je het niet had neergelegd.
En waarschijnlijk denk je dan bij deze tekens: “Ik heb het niet goed gehoord of gezien.” Je gaat twijfelen aan jezelf. Maar je kind wil laten weten dat hij er nog is en dat je contact met hem kunt maken.
Wil je begrijpen waarom je kind zo jong moest overlijden? Wil je contact leren maken met je kind?Wil je de levensles weten van het overlijden van je kind? Wil je weten hoe je weer gelukkig wordt nahet overlijden van je kind?
Op 24 november geef ik een online workshop: Hoe word ik weer gelukkig na het overlijden van mijnkind?
Hier vind je alle informatie over deze workshop:https://www.dewegnaardekern.nl/online-workshops/
Voor meer informatie wat ik voor je kan betekenen: https://www.dewegnaardekern.nl/
Of stuur je vragen in een e-mail naar info@dewegnaardekern.nl
Veel liefs, Collinda
