Lees hier deel 2 van Steffie over haar dochter miep!
Haar plekje binnen ons gezin
En nu dan? Nu zijn we ruim zes jaar verder. Zes jaar is Miep al dood. Onze twee jongsten zijn vijf en één. Het lijkt alsof zij er al een eeuwigheid zijn. Zoals je weleens hoort ‘alsof ze er altijd zijn geweest, of het nooit anders is geweest’. En tóch, zij zijn van ná Miep. Heel veel mensen kennen Miep niet. Steeds meer mensen zelfs, kennen Miep niet. Weten niet dat we vier kids hebben. Dat de middelste niet de middelste is. Dat is soms lastig, confronterend op een bepaalde manier. Maar het is ook wat het is en dat is prima. Ik kan aan andere mensen ook niet zien wat ze allemaal hebben meegemaakt. En dat is óók prima.
Ondanks haar fysieke afwezigheid is Miep onderdeel van ons gezin. Haar as, zand zoals de kleintjes het noemen, staat bovenop de plank in de woonkamer. Wat van haar favoriete speeltjes liggen daarbij. Het zand komt soms op tafel. Een beetje spannend vind ik dat, want wat als er iemand moet niezen? Of als net de jongste boven de urn hangt en die frequent aanwezige kwijldraad uit haar mond komt vallen? Misschien zwaait er iemand met z’n arm over tafel, zoals zo vaak gebeurt? In dit geval zou niet het water, maar Miep op de grond liggen! Toch zijn het mooie momenten, Miep op tafel.
We bekijken ook de fotoboeken die we hebben. Soms maanden niet, en dan ineens wat frequenter. Meestal komen ze naar beneden op vraag van de kinderen. Mijn vrouw is bij het eerste kind heel fanatiek begonnen met een fotoboek voor elk levensjaar. Zoals ik van zoveel ouders hoor heeft onze oudste een aantal levensjaren in fotoboeken en moeten de jongsten het doen met een bult foto’s ergens online.
Mijn vrouw heeft na Miep haar dood een heel aantal boeken gemaakt, over Miep. Echt onderdeel van haar verwerkingsproces, zo kan ik het wel noemen. We hebben Miep haar eerste levensjaar, Miep haar hele leventje, Miep in het ziekenhuis, Miep haar afscheidsfeestje en een boekje alleen voor ons (met hele intieme foto’s).
Wat die boeken doen, als ze op tafel liggen, is prachtig. Onze oudste was vier toen Miep doodging. Hij herinnert zich aan de hand van de foto’s elke keer weer nieuwe dingen. Onze vijfjarige wil dingen zien die ze van verhalen kent. Miep had een snee, dus of daar ook een foto van is. Het boekje dat boven op de kast staat is ook te zien op de foto’s. En dan ineens heeft Miep een trui aan die zij ook had. Maar ook is ze soms jaloers, want op de foto’s staan lekkere kerstkransjes. Dan is daar natuurlijk de vraag waarom we die nu niet hebben. Ze vraagt zich af waarom Miep eigenlijk allemaal van die slangetjes heeft. Op haar
voorhoofd, in haar nek, in haar neus. Ze weet inmiddels ook de foto aan te wijzen waarop Miep bijna dood is. Natuurlijk wil ze graag met haar grote zus spelen. Ze vindt het stom dat ze dood is en dat ze niet bij haar kan komen. Ze mist haar, zegt ze. Ze wil dat Miep in haar vriendenboekje schrijft. Wat volgt is een mooi gesprek waarin we concluderen dat dat niet kan, maar we bedenken ook dat we misschien wel kunnen bedenken wat Miep haar antwoord zou zijn op de vragen die er staan. Dan plakken we er een foto van Miep bij. We hebben het dus over haar. En hóe. Met liefde. Met plezier. Soms met verdriet. Altijd met trots.
Ik heb een boekje geschreven over de kindjes (Ken je Piep?). Onze jongste was er toen nog niet. Het idee voor het boek is geboren uit het idee dat de kindjes nooit met z’n allen bij elkaar kunnen zijn. In het boek kan dat wel en gaan de oudste en (toen) de jongste samen op zoek naar Piep, de ster. Ze vinden haar, vinden een manier om bij haar te komen en kunnen dan even samen zijn. Het idee van dat boek is ontstaan toen Miep twee jaar dood was. Fleur heeft prachtige, kleurrijke tekeningen gemaakt bij mijn verhaal en daarna heeft het pakketje dik twee jaar in de kast gelegen. Ik wist niet goed wat ik ermee moest. Sinds ik er actief mee aan de gang ben gegaan, is er veel gebeurd. Het proces van rouw is
veranderd, heeft verdieping gekregen. Daarmee opnieuw en bewust bezig zijn heeft op ander persoonlijk vlak dingen in beweging gezet. Miep is nog meer dan voorheen positief onderwerp van gesprek. Binnen ons gezin, met vrienden, maar ook met onbekenden op het schoolplein of online.
