Blog 8 – Lege kraamweek

Op 30 januari 2016 is Vince overleden. Ik als kraamvrouw kreeg evengoed de zorg die ik
nodig had, maar er was geen baby om in bad te doen, er werden geen tips uitgewisseld over
borstvoeding, geen hulp bij het verschonen van een luier en noem maar op …
Ik kreeg hulp voor mezelf. Ik had net een keizersnede gehad en daar is nazorg voor nodig. Ook hielp de
kraamverzorgende om het huis netjes te houden en was ze er gewoon voor ons.
Dag 1 was heel erg vreemd. Het had zo anders moeten zijn …
Vince was nog in het ziekenhuis en ik mocht naar huis. Hij zou worden overgebracht naar een crematorium. Ik wilde hem niet thuis hebben. Ik was zo in de war en was bang om me te veel aan hem te
hechten. Bij thuiskomst ben ik op de bank gaan liggen. Ondertussen waren mijn ouders ook
gearriveerd en samen met Patrick hebben ze wat babyspullen naar de zolder gebracht. Het
hele huis was ingericht op een baby; een box met een muziekmobiel, speelgoed … echt alles
was klaar, maar we kwamen thuis zonder een geboortebord in de tuin, met een lege maxi-
cosi … met lege armen.

De leegte die ik voelde was echt verschrikkelijk.
De kraamzorg was onderweg. Ik wist niet zo goed wat ik daarvan vond. Ik liet alles maar
gewoon gebeuren en kroop het liefst ver weg in een hoekje van de bank.
Ik voelde me bijna schuldig tegenover de kraamhulp, ze kwam terecht in een gezin waar net
het ondenkbare was gebeurd, waar zoveel verdriet was … Dit kon voor haar ook niet
makkelijk zijn. Ze vroeg heel snel waar Vince was. Ik vertelde dat hij in het crematorium was
en dat we ieder moment van de dag naar hem toe konden. Op dat moment wilde ik dus niet
dat hij bij ons thuis zou zijn, want dit zou voor mij te pijnlijk zijn. Ik wist gewoon niet wat ik
moest doen. Ze vroeg meteen waarom hij niet thuis was en hoe ik dan iedere keer naar hem
toe zou gaan na de keizersnede, aangezien ik net was bevallen en veel bloed had verloren,
dat zou ik nooit trekken. Ik vertelde haar dat ik bang was mij te veel te hechten aan Vince. Ik
was zó bang voor de leegte, het voelen van die lege armen en dat zorgde ervoor dat ik
afstand nam van mijn eigen zoon. Uiteindelijk moest ik dat toch gaan doen …
Natuurlijk wist ik dat ik allang gehecht was en mij niet nog meer aan hem kon binden. Zeker
toen de kraamhulp aangaf dat ik er waarschijnlijk spijt van zou krijgen als ik hem in het
crematorium zou laten. Ze zei: ‘Je kunt in deze situatie beter spijt hebben van iets dat je WEL
hebt gedaan, dan van iets wat je NIET hebt gedaan. Je kunt het immers nooit meer
overdoen.’ Ik vond haar meteen heel streng, maar dit had ik wel nodig. Ze had gelijk en ik
ben haar tot op de dag van vandaag nog heel erg dankbaar dat ze dit op deze manier heeft
aangepakt.
Nog geen kwartier later hing Patrick aan de telefoon om door te geven dat ze Vince naar huis
mochten brengen. Samen met de kraamhulp hebben we een mooie plek gemaakt, achter in
onze serre, in zijn eigen box met zijn eigen spulletjes in zijn eigen huis. Daar waar hij hoorde,
dichtbij ons. Ik was zo ontzettend opgelucht en wist meteen dat dit de goede keuze was.
Op maandag was ik thuisgekomen uit het ziekenhuis. Dinsdag hebben we familie, vrienden
en kennissen laten komen om naar Vince te komen kijken en afscheid te kunnen nemen, we wilden de crematie zelf namelijk in kleine kring houden. Er zijn veel mensen afscheid komen
nemen op die dinsdag, alleen weet ik daar zelf niet veel meer van. Ik was op dat moment
echt heel erg in mezelf gekeerd en probeerde vooral niet in te storten. Ik vond het zo
ontzettend zwaar die dagen voor zijn crematie … de lege kraamweek. Ik stond echt op
standje overleven, maar gelukkig kreeg ik veel steun van iedereen om me heen.
Woensdag was de dag van de crematie. We hebben alle momenten nog samen met Vince
gepakt en de kraamhulp zorgde dat er dingen werden vastgelegd. Ze heeft foto’s gemaakt en
ons tips gegeven. We hebben nog wat haartjes van Vince geknipt en in een plakboek
geplakt, hij heeft nog even in zijn bedje gelegen, eindeloos hebben we met hem geknuffeld,
naar hem gekeken, tegen elkaar gezegd dat dit onmogelijk is, tegen elkaar gezegd dat we het
samen gaan redden, dat we het samen moesten redden …
Na de crematie zijn we even naar mijn ouders gegaan, daar hadden twee tantes van mij
gezorgd voor koffie en broodjes. Nog even met zijn allen bij elkaar voordat Patrick en ik weer
naar huis zouden gaan. Eenmaal thuis stond de kraamhulp weer voor ons klaar. Ik was
opgelucht dat het erop zat. Dat klinkt heel gek denk ik, maar ik zag zó enorm tegen het
afscheid op, ik dacht echt dat ik tijdens de dienst volledig in zou storten. Dit gebeurde niet
en de dienst was juist heel erg mooi, precies zoals we wilden. Dit voelde als een opluchting.
Zo ging onze kraamweek verder. Iedere dag werden bij mij de controles gedaan,
temperatuur gemeten, hartslag gemeten en naar de wond gekeken. Verder was de
kraamhulp er gewoon voor ons, ze zorgde dat er zoveel mogelijk werk uit handen werd
genomen, ze liet ons gewoon doen wat we wilden en alles was goed. Een hele lieve vrouw
met het hart op de juiste plaats.