Dit verwachtte niemand.

Na een oproepje dat ik voorbij zag komen op Instagram heb ik contact opgenomen.
Schrijven doe ik graag en wellicht dat mijn ervaringen aan andere ouders herkenning biedt.

Ik zal mij eerst even voorstellen. Marscha 31 jaar en getrouwd met mijn jeugdliefde Haiko. We zijn in 2013 trotse ouders geworden van onze oudste zoon Jayson en in 2015 werd onze liefdevolle chaos compleet gemaakt door de geboorte van onze tweeling Dex* en Zoë.

Toen ik klein was heb ik kanker gehad hierdoor stonden onze kinderen vanaf hun geboorte onder controle in de VU Amsterdam. Om de zoveel tijd moesten we naar het ziekenhuis waar ze controleerde of alles oké was. De artsen verwachtten niets want de kans was 0,5%. Maar better safe than sorry. De oudste ging fluitend alle controles door en de tweeling in eerst instantie ook. We genoten volop van de liefdevolle chaos met 3 kleine kinderen, manlief een fulltime baan en ik een webshop die ook gerund moest worden. Laten we maar niet over de slapeloze nachten en de 1001 wasjes hebben.

Mei 2016 moest de tweeling weer voor controle naar de VU. De tweeling had nu de leeftijd dat de kanker bij mij ontdekt werd dus ik was de dagen ervoor behoorlijk van de rel. Ik had een heel slecht onderbuikgevoel. Mijn gevoel zat er normaal gesproken niet vaak naast en dat zorgde dat ik met lood in mijn schoenen naar de VU ging.

Dex ging als eerst onder narcose en kwam er goed uit. Geen tumoren gevonden en snel naar de afdeling zodat er gegeten kon worden want hij kon zo heerlijk mopperen als hij honger had. Helaas kwam niet alleen mijn man naar de afdeling met Zoë maar ook de verpleegkundige en arts! Ik wist meteen genoeg, het is foute boel!

Bij Zoë hadden ze meerder tumortjes gevonden en meteen onder narcose behandeld. Ze hadden dit nooit verwacht en waren zelf ook beetje van slag. Ze snapten niet hoe dit eigenlijk kon gebeuren. Ze gaven aan dat ze ook wel iets bij Dex hadden gezien maar dat ze heel erg twijfelden. Met de wetenschap dat Zoë het retinoblastoom heeft ontwikkeld moesten we ons voorbereiden op het feit dat Dex ook een tumor aan het ontwikkelen was.

We gingen uiteindelijk naar huis en moesten iedereen op de hoogte stellen van wat er die ochtend was gebeurd en wat er ging komen. Maar hoe vertel je dit aan opa’s en oma’s, tantes, ooms en vrienden.

We stapten met twee gezonde kinderen die ochtend het ziekenhuis in en gingen met twee kinderen die tegen kanker aan strijden waren naar huis.

Wordt vervolgd..

Liefs Marscha