Ik zie Jens zijn onverwachte komst en overlijden als de grootste positieve transformatie in mijn leven.
Dit klinkt vast raar voor je. Dat begrijp ik, daarom wil ik mijn verhaal, mijn innerlijke reis delen om
andere ouders te laten zien dat je weer gelukkig kunt worden na het overlijden van je kind. De dood
van je kind is niet het einde maar een nieuw begin. Of het nu om een miskraam, een stilgeboorte, het
vroegtijdig afbreken van de zwangerschap of het overlijden op zeer jonge leeftijd gaat. Iedere
zwangerschap, hoe pril ook, is een leven en heeft een ziel en die ziel leeft voor eeuwig, die gaat nooit
dood.
Ik neem je mee in mijn persoonlijke verhaal en innerlijke reis. We hadden drie prachtige kinderen, ik
was 41 jaar en ons gezin was compleet. Ik had een praktijk waar ik ouders begeleidde met
nieuwetijdkinderen met ernstige gedragsproblemen. Ik genoot van mijn leven, dacht ik toen. Tot ik
totaal onverwacht zwanger raakte van Jens. Ik was echt in shock en moest huilen na het zien van de
positieve zwangerschapstest. Ik dacht alleen maar ‘hoe moeten we dit doen? Ik ben 41!’ Mijn hoofd
zat vol vragen. Na de eerste shock vond ik het toch wel leuk, ik ging er steeds meer aan wennen en
diezelfde dag nog sloten we deze zwangerschap in ons hart.
Zwangerschap met risico’s
De zwangerschap verliep goed, op zwangerschapsdiabetes en bekkeninstabiliteit na. Dit had ik ook
bij alle andere kinderen, dus voor mij hoorde dit bij het zwanger zijn. Waar ik gek van werd, waren
echter de gynaecologen in het ziekenhuis. Omdat ik 41 jaar was en overgewicht had, moest ik direct
onder controle van het ziekenhuis. De artsen wilden allerlei onderzoeken verrichten; of het kind geen
afwijkingen, downsyndroom et cetera had. Ik vertelde hen dat wij dit niet wilden laten onderzoeken.
Ieder kind was welkom en het maakte ons niet uit. Ik wilde genieten van deze zwangerschap. Iedere
controle werd er weer gevraagd naar de testen en de risico’s opgesomd. Ik werd boos en zei dat ze
hiermee op moesten houden, omdat ik van mijn zwangerschap wilde genieten en niet de hele
zwangerschap in angst wilde leven. Wat mij wel direct opviel, was dat ik veel mondiger was tijdens
deze zwangerschap. Bij de 20-wekenecho kwam ik binnen, ging ik zitten en het eerste wat ik zei was:
‘ik wil niet de vraag krijgen of ik de zwangerschap af wil breken, want dat doen we niet, wat de
uitslag ook zal zijn. Alle kinderen zijn welkom bij ons en als het zo zal zijn, dan zal er een reden zijn
waarom.’ De echoscopiste keek mij heel raar aan en zei: ‘dit heb ik nog nooit gehoord!’
Ik voelde weeën en was pas 36 weken zwanger
Ik had een uitgebreid bevallingsplan gemaakt met een doula. Ik moest in het ziekenhuis bevallen in
verband met mijn voorgaande bevallingen. Maar het zou een hele natuurlijke bevalling worden, in
een bad, zonder pijnbestrijding, met relaxte muziek en etherische oliën. Ik was er klaar voor. Ik
baarde zware baby’s en met 37 weken werd ik standaard ingeleid omdat de baby anders te zwaar
werd.
Eline zag half december een kerstmuts voor een baby. Ze zei: ‘die wil ik kopen voor de baby, want in
de kerstvakantie kan ik spelen met de baby!’ Ik kocht de muts en dacht er niet meer aan totdat mijn
weeën begonnen op 22 december. Ik dacht: ze krijgt gelijk. Ik was pas half januari uitgerekend en ik
had geen idee hoe gewone weeën voelden. Op 22 december in de ochtend zei ik tegen Eimert, mijn
man, dat ik weeën had. Ze trokken echter weer weg. Vals alarm, dacht ik. ‘s Avonds om 6 uur voelde
ik wederom weeën. De weeën zetten deze keer door en ik dacht: ik ben pas 36 weken zwanger. Op
dat moment wist alleen mijn man dat ik weeën had aangezien ik eerst onze jongste dochter op bed
wilde leggen. Ik zei nog tegen mijn man: ‘het zou wel heel bijzonder zijn als de baby vandaag geboren
wordt, want het is de sterfdatum van mijn oma.’ Als ik een wee kreeg, ging ik naar de wc. Niemand had het door. Ik belde het ziekenhuis en de doula. Ik moest direct komen, want het was mijn vierde
bevalling dus kon het snel gaan. Ik heb Eline op bed gelegd en toen zij sliep de buurvrouw gebeld. De
oudste twee kinderen wisten dat ik ging bevallen. We gingen naar het ziekenhuis.
