Blog | na de dood van mijn kind kreeg ik social media over mij heen.
(Namen zijn gefingeerd. De moeder wil anoniem blijven.)
Het is inmiddels alweer een aantal jaren geleden. En ik ben nog steeds niet echt teruggekeerd in de wereld. Mijn dochter Mila is overleden aan koolmonoxidevergiftiging.
Ze was drie. Ze sliep in haar eigen bed. In haar pyjama met de regenboog op haar buik. Ik had haar die avond nog een flesje gegeven, tanden gepoetst, verhaaltje gelezen.
Ze viel snel in slaap. Zoals altijd als ik gewerkt had. Ze vond het fijn als ik weer thuis was.
De geiser was oud.
We huurden het huis via de woningbouw. Ik wist dat het allemaal niet perfect was. Maar we hadden een dak boven ons hoofd. Warm water.
Ik werkte hard. 38 uur per week in het tankstation. Onregelmatig. Veel ’s avonds. Het was trekken en duwen, financieel gezien. Maar we redde het. Dacht ik.
Er zat geen koolmonoxidemelder in huis. Ik had er zelf ook geen gekocht. Niet uit onverschilligheid. Eerlijk gezegd had ik er gewoon nooit écht bij stilgestaan.
Tot ik haar vond.
Koud. Stil. In bed. Het ging zo snel daarna. Ambulance. Politie. Onderzoek. Ze zeiden dat het koolmonoxide was. Dat er iets mis was met de afvoer van de geiser.
Dat het gas zich ophoopte. Geen geur. Geen geluid. Geen waarschuwing. Ze was al uren weg, vertelden ze me. Ik heb op dat moment niks gezegd. Ik kon niks meer zeggen.
Daarna kwam alles over me heen.
De begrafenis. De stilte in huis. Haar lege kamer. En toen… social media. Berichten van mensen die me niet kenden. Dat ik haar had moeten beschermen. Dat het mijn schuld was.
Dat ik had moeten weten dat je een melder nodig hebt. Ik had het gevoel dat ik niet alleen mijn kind was kwijtgeraakt, maar ook mijn recht op verdriet. Ik ben van alles offline gegaan.
Niet omdat ik iets te verbergen had. Maar omdat ik mezelf wilde beschermen. Ik kon het niet meer verdragen dat mensen over mijn moederschap spraken alsof het een mislukking was.
Ik heb Mila gedragen, gebaard, gevoed, getroost.
Ik heb gewerkt voor haar. Geleefd voor haar. En ik heb haar moeten loslaten, op een manier die geen enkele ouder zou moeten meemaken. Haar overlijden was niet “mijn fout”.
Het was een ramp. Een ongeluk. En ja, misschien had het voorkomen kunnen worden. Maar dat had niet ik moeten doen. Dat had een systeem moeten doen dat mensen beschermt die niet veel geld hebben. Die huren. Die vertrouwen op wat veilig hoort te zijn.
Ik mis haar elke dag. Haar stemmetje. Haar zachte armpjes om mijn nek. Haar geur. De chaos die ze meebracht. De liefde die ze achterliet. Ze was mijn kind. Mijn engel
Wil jij jouw verhaal delen?
Mail ons: info@stichtingnooitvoorbij.nl
Bij Stichting Nooit Voorbij maken we ruimte voor verhalen van ouders.
Niet om te oordelen, maar om te luisteren. Want elk kind verdient het om herinnerd te worden.
