Kapot

Onmetelijk verdriet, onbeschrijfelijk, geen woorden voor, niet te bevatten. Het zijn omschrijvingen van de pijn die je voelt als je een dierbare verliest. Als iemand aan je vraagt “hoe gaat het” kun je nooit het antwoord geven dat de lading dekt. Je kunt nooit in woorden omschrijven hoe je je werkelijk van binnen voelt. Misschien is dat ook de reden dat je zo’n moeite hebt met die vraag.

Verdoofd

De eerste tijd na het overlijden overspoelt het onmetelijk verdriet je en tegelijkertijd ben je hartstikke verdoofd. Intrigerend wat er gebeurt als je zo’n verschrikkelijke ervaring meemaakt. Hoe je hersens in staat zijn om je aan de ene kant enorm gefocust te houden en aan de andere kant je ook te verdoven. Als je nog geen intens overlijden hebt meegemaakt dan bedenk je je wellicht dat als jouw dierbare zou overlijden dat je er naast zou gaan liggen. Toch gebeurt dat niet. Op de een of andere manier word je door jezelf beschermd om de echte intensiteit van de gevoelens te voelen (terwijl het tegelijkertijd enorm intens voelt).

Overleven

Overleven, alleen maar overleven. Je kunt niet eens nadenken hoe. Je doet. Je moet. Als iemand tegen je zegt “wat ben je sterk” dan komt dat niet aan. Het is geen kwestie van sterk zijn, het is een kwestie van geen keuze hebben, daar heb ik in een ander blog ook al over geschreven.

Na verloop van tijd word je je meer bewust van het feit dat je je elke dag zo slecht voelt. Zo verdrietig, je hebt het gevoel dat het nooit ophoudt.

Operatie

Je wilt van het onmetelijke verdriet af, tegelijkertijd denk je dat het nooit zal overgaan. Het liefst zou je naar een chirurg gaan die dat plekje met dat gevoel in jouw lijf prima kan vinden en die zegt: “we maken een afspraak voor een operatie en we halen het eruit”. Dat je kon toveren en dat het zomaar weg zou zijn. Je merkt dat je van het zoeken hoe te overleven, gaat naar zoeken hoe opnieuw te leven. Ik merk dat ook in mijn praktijk. In eerste instantie zoekt men hulp bij het overleven en later hulp bij hoe het leven weer te leven.

Verdragen

Ik schreef het al in mijn vorige blog. Wat in eerste instantie werkelijk onverdraaglijk lijkt te zijn, leer je te dragen. Je verweeft het in je leven, of noem het integreren. Of, zoals de gangbare term is, je verwerkt het. Wat is verwerken, verweven, integreren dan? Ik denk zelf dat dit is dat je contact kunt maken met je verlies, dat je er verdrietig over kunt zijn (ook na jaren nog) en dat het verdriet en gemis er mag en kan zijn zonder dat je niet meer kunt functioneren of helemaal van slag bent.

Diamant

Uiteindelijk hoop ik dat ook jouw overleden dierbare een warme liefdevolle plek in gaat nemen in je hart. Dat je, als je denkt aan jouw overledene, een glimlach om je mond krijgt en niet meer verscheurd wordt door pijn.

Ik heb iemand wel eens horen zeggen: het is als een diamant dat ik bij me draag. Het is van mij en is me heel dierbaar.

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl (met chatfunctie).