Afgelopen januari was het alweer 8 jaar geleden dat onze Dex overleed. Nog steeds denk ik regelmatig terug aan de momenten die een diepe indruk hebben achtergelaten. Zo ook het moment dat ik hieronder ga beschrijven. Ik neem jullie mee naar de tweede dag dat Dex bij ons thuis was.

Ik hoor Zoë en Jayson beneden in de woonkamer spelen. Terwijl ik boven wat aan het opruimen ben, stromen de tranen over mijn wangen. Is dit echt gebeurd? De bel gaat en ik hoor al snel de voordeur opengaan. Er klinken stemmen op de galerij die steeds dichterbij
komen. Ik herken ze wel, maar kan ze niet echt plaatsen. Ik haal diep adem en loop rustig de trap af. Ik voel dat mijn lichaam met elke trede zwaarder wordt. Ik wil niet naar beneden, want beneden in de woonkamer ligt Dex. Eenmaal beneden kan ik het niet meer ontkennen. Er staan mensen onderaan de trap. Ze omhelzen de kids en lopen – al pratend – de woonkamer in. Ik hoor de stilte vallen. Ik blijf staan in de deuropening, kijkend naar het bezoek. Daar, naast Dex, staat mijn oma. Ze staart naar hem en wrijft ongemakkelijk met
haar handen over elkaar. Mijn opa komt op mij af en geeft mij ongemakkelijk drie zoenen. Ik zie zijn ongemak en vraag of de reis goed is gegaan. Opluchting verschijnt op zijn gezicht.  Hij begint te vertellen over de werkzaamheden die er onderweg waren en ratelt verder, maar alles wat hij zegt, gaat langs mij heen. Ik kijk de richting van mijn oma weer op. Ze staat nog steeds naast Dex en mijn moeder vraagt of het goed gaat, maar krijgt geen reactie.

Na wat een eeuwigheid lijkt te duren begint mijn oma te trillen. Ik zie de tranen in haar ogen staan. ‘Lief, klein mannetje. Waarom nou?’ hoor ik haar zeggen en ze kijkt mij vragend aan. Met een brok in mijn keel kan ik alleen maar zeggen dat ik het antwoord niet weet, maar dat dit voor hem beter is. Ze schudt haar hoofd. ‘Nee, nee, nee!’ roept ze. ‘Niks van dit is goed. Ze hadden mij moeten nemen! Niet zo’n klein ventje …’

Elk woord gaat door merg en been. Daar staat mijn oma, zij die al een mooi leven gehad heeft, bij haar achterkleinkind die zij nu heeft overleefd.