Vertrouwen op het leven

Na een overlijden valt de grond onder je bestaan weg. Je hebt het gevoel dat je op niks meer kunt vertrouwen. Als je geen overlijden hebt meegemaakt kun je je dit amper voorstellen. De impact die het wegvallen van leven heeft. Het is alsof wij toch altijd een soort geloof hebben dat het leven eeuwig duurt. Dat we daarop vertrouwen.

.

Veiligheid

Voor het overlijden heb je je wellicht nooit gerealiseerd hoe veilig je leven voelde, met alle onzekerheden die erbij horen/hoorden. Ik hoor vaak van mensen dat ze na een overlijden zeggen “als ik nu terugdenk aan waar ik me allemaal druk overmaakte… pff dat was peanuts”.

Angst

Als de grote basisveiligheid wegvalt, kan angst een grote rol gaan innemen.

Angst is een slechte raadgever. Je wilt niet handelen uit angst, je wilt handelen uit vertrouwen. Maar hoe is dat dan als er een dierbare overlijdt? Al helemaal als dit je partner of je kind is?

Wat is jouw angst

Wat is dan je grootste angst na een overlijden? Is dat de angst dat je zelf doodgaat? Is dat de angst dat het jouw overleden dierbare niet goed gaat? Of dat jij iets niet goed hebt gedaan? Is het de angst voor jouw kinderen? Is het de angst dat het leven nooit meer zo zal worden zoals het was? Het is niet vanzelfsprekend dat je deze angst met anderen kunt bespreken. De angsten die je hebt, klinken vaak in de oren van anderen als niet realistisch. Dit houdt in dat anderen jouw angsten kunnen wegwimpelen. Terwijl ze voor jou van groot belang zijn.

Onderdeel van jouw nieuwe leven

Je kunt je angst ook moeilijk wegdrukken, hij blijft maar oppoppen. Misschien kunnen we ook wel stellen dat ‘angst’ nooit meer helemaal weg zal gaan. Dat het een onderdeel van jouw leven is geworden. Hij zal (veel) minder worden, maar in tijden van onzekerheid zal hij toch weer de kop op kunnen steken. Dat is niet om je bang te maken (over angst gesproken…) maar dat is om realistisch te zijn. Zodat je niet straks teleurgesteld bent als het beter gaat en je tóch opeens weer bang bent.

Praten met ‘lot’genoten

Praten met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt geeft (h)erkenning. Binnen Lutografie (het online rouwprogramma dat ik heb ontwikkeld)krijgt men alle ruimte om het hier over te hebben en dit in de besloten facebook pagina van Lutografie te delen. Er zijn natuurlijk ook andere manieren om lotgenoten te treffen en dit te delen. Wie begrijpt beter wat je doormaakt dan iemand die het zelf ook heeft meegemaakt?

Ik hoop van harte dat je mensen om je heen hebt die jou én kunnen horen én je een gevoel van veiligheid kunnen geven, zonder dat ze jouw angst wegwimpelen.

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl (met chatfunctie).