Zou een nieuw kindje de leegte kunnen opvullen?

Ik zie een gezin lopen, een vader en moeder en 4 jonge kinderen. Een kind wil een blaadje plukken een ander kind pakt iets van de grond. De moeder zucht en steunt: “Loop nou eens door, die mevrouw wil er langs”
Zij kijkt mij aan, rolt met haar ogen en lacht.
Ik herken het. Mijn kinderen zien ook altijd van alles liggen.
Ik lach naar de vrouw terug en kijk even naar haar gezin.
Een vlaag van jaloezie komt in mij op. Ik hoor ook gewoon nog vier kinderen te hebben. Ik hoor ook te zuchten en steunen omdat Florian waarschijnlijk alles had opgeraapt, als hij überhaupt al had kunnen lopen. Kinderen met het syndroom van Down nemen de tijd daarvoor.
Het had mij niets uitgemaakt, al had ik hem voor altijd moeten tillen of moeten duwen in een wagen.

Een paar dagen later loop ik in een supermarkt. Een jongen van een jaar of 12 begroet mij. Hij heeft het syndroom van Down. Zijn moeder roept hem en ik zie dat hij haar een knuffel geeft.
Hij kwijlt een beetje en zij veegt zijn gezicht schoon.
Weer voel ik het jaloerse gevoel in mij opkomen. Ik had ookgewoon voor mijn zonnekindje willen zorgen. Al kwijlde hij de hele dag, dat had mij niet uitgemaakt. Als hij maar nog bij mij was.

Dit jaloerse gevoel komt ook steeds terug wanneer ik een moeder achter een tweelingwagen zie lopen of überhaupt een tweeling zie. Mijn tweeling had ook nog samen moeten zijn!

Verdrietig zit ik binnen na te denken hoe ik deze jaloerse gevoelens weg krijg. Ik vind jaloezie überhaupt verschrikkelijk.

“Tom, misschien moeten we toch maar voor een vijfde kindje gaan, misschien vult dat het lege gat een beetje op.” Terwijl ik dit zeg hoor ik hoe stom dit klinkt. Natuurlijk kan niets of niemand het gat opvullen van ons lieve mannetje.

Maar toch krijg ik de gedachten niet uit mijn hoofd, want als wij nog voor een kindje zouden gaan, ervan uitgaand dat het lukt, zou ik dan nog steeds jaloers zijn als ik een groot gezin zie?
Er is een grote kans aanwezig dat het weer een tweeling zal worden, zullen die jaloerse gevoelens dan ook weg gaan?

Uiteraard zijn dit allemaal retorische vragen en ik beantwoord de vragen al direct in mijn hoofd. Maar het feit dat deze vragen meerdere keren per dag terugkomen wil toch zeggen dat mijn hart anders denkt dan mijn gevoel.

Zal ik voor altijd deze gevoelens behouden? Kan ik hier nog wat aan doen?

Ik vroeg Leoniek van der Maarel om advies. Zij is rouwpsycholoog en medelid van de stichting.

Het lege gat dat geslagen is met het overlijden van Florian zal niet worden opgevuld door nog een kindje, dat gat behoort namelijk Florian toe. Dan heb je misschien straks vier kindjes, maar nog steeds één sterrenkindje en het knagende gevoel zal blijven, want dan ga je het gevoel herkennen als je mensen ziet met vijf kinderen!

Het tweelinggevoel wordt er zeker niet door weggenomen, want Florian zal altijd onderdeel blijven van ‘de’ tweeling.

Maar, dat allemaal gezegd hebbende, je hebt ook het gemis van een kindje. Een kindje dat hier in je armen had ‘moeten’ liggen, dat bij jou hoort, dat jouw tijd en aandacht opvraagt.

Dat zal wel opgevuld worden als je een vijfde kindje zou krijgen.

Wat ik merk is dat als er een kindje is overleden en er wordt een volgend kindje geboren, dat dit volgende kindje heel veel vreugde brengt, levendigheid, geluk. Tegelijkertijd kan ditzelfde kindje ook veel moeilijke gevoelens met zich meebrengen omdat het zo doet denk aan hoe het ‘had moeten zijn’.

Wat goed voor jou is, kan ik je, uiteraard, niet vertellen. Dat kun je zelf het beste voelen. Het is een oergevoel (weer) moeder willen worden. Daar kun je nog zo veel argumenten tegen opstellen, als het gevoel er is, dan is het er. Dan zal een (aanstaande) moeder niet rusten voordat ze aan dat gevoel gehoor geeft. Het allerbelangrijkste is je te realiseren dat dit niet een Florian wordt. Omdat het voor jou al een aantal jaar geleden is dat Florian is overleden, is die kans minder groot. Zou je na twee maanden serieus overwegen nog een keer zwanger te worden, dan zou ik je aanraden daar een goed gesprek met een therapeut over te hebben, want zou het dan uiteindelijk erop uitkomen dat je Florian wil vervangen, dan brengt het nieuwe kindje jou al bij voorbaat een teleurstelling.

Maar terug naar nu en jouw vraag. Het vraagt heel wat om goed te kunnen onderscheiden waarom het gevoel er is. Is het gevoel er omdat je ‘een’ Florian wil? Of is het gevoel er omdat je vier zonnekindjes wil? Ook dat valt niet te beantwoorden zo op afstand. In therapie zijn er allerlei oefeningen om daar achter te komen en dan nog…

Soms helpt het dan ook om het vanaf de andere kant te bekijken: wat is het ‘risico’ met nog een kindje krijgen? Een kindje is bij jou waarschijnlijk altijd welkom, of het lege gat er nou mee wordt opgevuld of niet.

Dat brengt mij bij het laatste wat ik erover kan zeggen. Meer kindjes willen is iets waar vele moeders over nadenken. Dus wat dat betreft is het ook een hele gewone vraag, een heel gewoon verlangen. Kun je dezelfde jaloerse gevoelens hebben bij het zien van een gezin met vier kinderen. Alleen, dan zit er niet de moeilijke overweging omheen of het misschien gaat omdat jouw kindje is overleden.

Wat je ook kiest: een kindje zal bij jou liefde en aandacht krijgen. Dat is altijd goed!