Door moeder van Nienke (5)

Het was een warme zomerdag. Mijn moeder paste op Nienke, zoals ze al zo vaak had gedaan. Nienke was vijf, eigenwijs en levenslustig. Ze hield van water – badjes, fonteinen, sloten, het maakte niet uit. Ze was niet bang, nooit geweest.

Ik was aan het werk.
Alles leek gewoon, tot de telefoon ging. Mijn moeders stem was overslaand van paniek. “Ze is in het water gevallen. Ze ademt niet. ”De rest ging in een waas. De rit naar het ziekenhuis. Sirenes. Mensen die te langzaam bewogen. En toen die woorden: “We hebben alles geprobeerd.” Nienke was dood. Mijn moeder zat ernaast, verstijfd, haar handen nog nat. Ze bleef herhalen: “Ik keek maar één minuut de andere kant op.” En ik bleef maar zeggen dat ik het begreep. Maar ik begreep het niet. Ik voelde liefde, woede, schuld, verdriet — allemaal tegelijk.

Iedereen zei dat het een ongeluk was.

En dat weet ik ook. Maar toch, elke keer als ik in haar ogen kijk, zie ik Nienke. Zie ik het moment dat haar leven ophield, en het onze voorgoed veranderde. Mijn moeder is niet meer de vrouw die ze was. Ze slikt antidepressiva, vergeet dingen, lacht nauwelijks nog. Ze zegt dat ze gestraft is met zichzelf, en dat geloof ik. Ze leeft, maar ze lééft niet meer.

Mijn vader en zus hebben voorgesteld om samen in therapie te gaan.

Maar ik weet niet of ik dat kan. Ik ben bang dat ik haar kwets. Dat ik iets zeg wat niet meer terug te draaien is. Ik wil haar niet nog meer pijn doen. En tegelijkertijd draag ik die pijn zelf, elke dag.  Soms denk ik dat vergeving iets is wat niet in één keer lukt. Misschien komt het in stukjes, tussen de stilte door.

Ik hou van mijn moeder. Maar ik mis mijn kind.

En ik weet niet of die twee gevoelens ooit helemaal naast elkaar kunnen bestaan.

Deze moeder deelt haar verhaal om te laten zien dat liefde en schuld soms niet los van elkaar bestaan. Dat vergeving tijd kost, en dat verlies niet alleen een kind, maar ook een deel van jezelf wegneemt.