Rouwende mama van Joshua ❤️
Rouw, pikzwarte dag, papa, mama, grote trotse zus en Joshua ⭐️
17-8-2019: de dag dat onze wereld stopte…
Het is bijna één jaar geleden dat onze wereld abrupt werd omgegooid en pikzwart werd. Op 17 augustus 2019 zijn wij papa en mama geworden van Joshua, ons stilgeboren knappe mannetje. Hij was zo perfect, helemaal af. Tien vingertjes, tien teentjes, helemaal compleet.
Op 16 augustus moest ik naar het ziekenhuis voor een glucosetest, omdat ons mannetje wat aan de grote kant was en ik teveel vruchtwater had. Ook voelde ik mijzelf die dag niet zo lekker en heb ik gebeld en gevraagd of ik soms tussendoor bij de gynaecoloog kon komen, omdat het niet helemaal goed voelde. Eerst het bekertje met dat smerige spul drinken en daarna heen en weer lopen naar en van de gynaecoloog omdat je twee uur moet wachten voor ze pas kunnen prikken. Vervolgens werd ik bij de gynaecoloog aan de CTG gezet en alles bleek helemaal goed. Een perfecte hartslag,helemaal niks om mij zorgen over te maken. Alleen voor het teveel aan vruchtwater wilden ze me toch doorsturen naar het Erasmus MC Rotterdam. Ik zou gebeld worden wanneer we langs konden komen. De suikertest was goed en ook hebben ze onderzocht of er misschien iets anders aan de hand was, zoals infecties of zo. Dit was allemaal goed maar ze wilden me toch doorsturen. Dit wilde ik maar al te graag, want zekerheid boven alles als het om je ongeboren kindje gaat.
Ik liep wel al weken met een blaasontsteking die maar niet weg wilde gaan. Daarom moest ik elke keer wisselen van antibiotica omdat ze maar twee verschillende antibiotica mogen geven als je zwanger bent. Alles was in orde, dus gingen we naar huis. In de avond begon ik mezelf niet lekker te voelen. Pijn in mijn buik en die ging maar niet weg, dus gebeld naar de gynaecoloog die zei: “Neem een paracetamol en een kruik tegen je buik en probeer even te slapen, mocht het niet beter gaan bel dan terug.” Daarna zakte het wel maar ik heb ‘s nachts bijna niet kunnen slapen.
Vroeg in de ochtend rond een uur of zeven draaide ik om in bed en kreeg ik ineens een stekende pijn rechts onderin mijn buik. Ik dacht dat het bandenpijn was, want het was echt precies op die plek. Maar de pijn bleef aanhouden en ik kon niet meer liggen. Ik voelde dat ik naar de wc moest en heb met pijn op de wc gezeten tot ik erachter kwam dat ik mezelf niet meer kon afvegen van de pijn. Ik heb m’n man wakker gemaakt en de gynaecoloog gebeld en die wilde dat we direct kwamen. Ik heb toen snel m’n moeder gebeld om op ons dochtertje van drie te passen die nog lekker lag te slapen.
Ik zat inmiddels op een zwangerschap van 29 weken en vijf dagen. Ons dochtertje is na 28 weken en zes dagen geboren na het spontaan breken van mijn vliezen tijdens mijn werk. We waren voorbij deze termijn en we dachten dat ons niks meer kon gebeuren.
Toen mijn moeder er was, zijn we naar het ziekenhuis gereden. Ik had zo’n pijn de hele reis en kon niet normaal zitten of liggen in de auto. Ik moest ook elke keer overgeven van de pijn. Bij het ziekenhuis aangekomen hebben ze allereerst gevoeld of ik ontsluiting had, maar dat was niet zo. Dus ze wilden het echoapparaat gebruiken. Het duurde eventjes voor ze die hadden en toen hadden ze een hartslag te pakken van ongeveer 80 per minuut. Ze dachten in eerste instantie dat het mijn hartslag was, maar dat kan niet als je vergaat van de pijn. Dus toen zijn we met spoed naar de OK gereden wat hooguit 3-4 minuten heeft geduurd vanaf de kamer. Ik ben onder narcose gebracht en toen ik wakker werd, vertelden ze mij dat mijn kleine mannetje het niet had overleefd. Dat was het moment waarop onze wereld instortte en stilstond.
Later kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder was opengescheurd en dat ons mannetje is losgeraakt van de placenta. Ze hebben zelfs moeten zoeken waar hij was, want hij lag helemaal bij m’n ribben. Ook vertelden ze ons dat als we ook maar vijf minuten later waren geweest ook ikzelf er niet meer was geweest. De artsen stonden en staan nog steeds voor een raadsel hoe dit heeft kunnen gebeuren, want normaal scheurt het litteken van de baarmoeder pas als je weeën hebt en die hebben ze niet kunnen vinden op de CTG, terwijl ikzelf denk dat de pijn in mijn schaamstreek elke paar minuten wel weeën zijn geweest.
De zwartste dag in ons leven: de dag dat we ons knappe perfecte mannetje verloren … En toen hebben we grote zus erbij gehaald, zodat ook zij afscheid kon nemen en het geen raadsel voor haar zou zijn waarom mama eerst met een dikke buik liep en nu ineens niet meer. Ik had haar verteld dat haar broertje daar zwom. Zo hartverscheurend om ons dochtertje te zien. Zo trots als een pauw, maar wel de vraag stelde: “Mama en papa, waarom huilt Joshua niet? Baby’s horen te huilen.”
Gelukkig hebben we wel heel fijn afscheid mogen nemen. Joshua heeft een week bij ons thuis in zijn eigen bedje gelegen wat ons en grote zus erg veelgoed heeft gedaan. Zo hebben we toch heel mooie herinneringen kunnen maken die we nooit hadden willen missen.
Foto’s en filmpjes: zo belangrijk! De herinneringen die we nooit zullen vergeten en ons knappe mannetje die als twee druppels water op zijn grote zus leek.
De uitvaart was heel erg mooi en het kistje was speciaal voor ons samengesteld en gemaakt naar onze wensen. Omdat we eerst een kistje hadden besteld maar deze ineens niet meer leverbaar was. De mevrouw vond dat zo erg, bovenop ons verdriet, dat twee geweldige mannen een kistje hebben gemaakt. Speciaal naar onze wens en het was nog mooier dan wat we in gedachten hadden.
De uitvaart is erg mooi maar zwaar geweest. Papa wilde zelf het gat dichtgooien, zonder hulp van iemand anders, wat hij geweldig mooi heeft gedaan voor ons mannetje. Maar, o zo vreselijk zwaar om zelf het gat waar je kindje ligt dicht te maken. Onze lieve knappe kleine Joshua ❤️ voor altijd in ons❤️, onze lieve kleine schat ⭐️.
Jolka
