In de vorige blogs heb je kunnen lezen dat de baby van Michelle is overleden in de buik.
lees de vorige blogs hier.
De inleiding
Na het onwijs heftige nieuws dat het hartje van onze zoon niet meer klopte moesten we de bevalling bespreken. Het eerste wat ik zei was: ‘Doe maar een keizersnee.’ Toen vertelde de gynaecoloog dat ik een natuurlijke bevalling zou krijgen. Ik kon mijn eigen gezicht niet zien, maar volgens mij werden mijn ogen zo groot dat ze er haast uit zouden vallen.
Enkele seconden nadat ze had uitgesproken dat het een natuurlijke bevalling zou worden vroeg ik waarom het geen keizersnee kon worden. Ze gaf aan dat een natuurlijke bevalling beter is voor mijn eigen herstel. En een keizersnee zou altijd betekenen dat ik medisch moest bevallen. Ik gaf aan dat ik al medisch ben vanwege mijn maagverkleining. Ze zei dat ze mij begreep maar lichamelijk gezien was een natuurlijke bevalling toch echt beter. Ik keek mijn man aan en daarna m’n moeder en dacht: ‘Dit moeten we dan maar doen.’
De gynaecoloog vroeg of ik een idee had wanneer ik ingeleid zou willen worden. Uuuhh … nu! Ze gaf aan dat ze mij eerst een tablet zou geven die ongeveer 36 uur moest inwerken, om vervolgens de inleiding in gang te zetten. Ik benoemde dat ik dat pilletje dan nu graag zou willen en dat ik woensdag ingeleid wilde worden. Ze moest even overleggen of er plek was. Even later kwam ze terug en ik kreeg het pilletje en mocht mij woensdag 19 mei melden voor de inleiding. De gynaecoloog gaf aan dat wanneer we mijn moeder bij de bevalling wilden hebben dit – ondanks de coronamaatregelen – toch mocht omdat dit een andere situatie was.
Eigenlijk wilden mijn man en ik de bevalling samen doen, zonder iemand erbij. Maar nu was alles anders. We hadden ook besproken om nu wel m’n moeder te vragen, mocht ze het willen en kunnen. Zowel voor mij als voor mijn man omdat het geestelijk gezien een heel andere situatie was dan verwacht. Mijn moeder gaf aan dat ze ons met alle liefde en zelfs heel graag wilde helpen tijdens de bevalling.
19 mei: de dag van de inleiding
Om 8.30 uur mochten we ons in het ziekenhuis melden voor de inleiding. Voordat we het intakegesprek hadden was het 9.10 uur. Ze wisten dat ik een maagverkleining had gehad en medicatie anders opneem. Ze moesten nogmaals overleggen of ik orale medicatie kreeg of vaginaal. Uiteindelijk kwamen ze om 10.45 uur met de mededeling dat ik vaginale tabletten zou krijgen. Normaal krijg je om de vier uur 50 mg, maar ze hadden alleen tabletten van 200 mg dus moesten ze even rondbellen of ze ergens in kleinere dosering waren.
Om 11.05 uur kreeg ik dan eindelijk mijn vaginale tablet van 100 mg, want er waren geen kleinere tabletten op voorraad. Ze zouden om 15.00 uur kijken hoe het ervoor stond. Als het te snel zou gaan (omdat het een dubbele dosis was) zou ik om de acht uur een tablet krijgen.
Toen ze weg waren zei ik tegen manlief: ‘Wat ik ook voel, ik voel om 15.00 uur niks. Ze gaan me hoe dan ook om 15.00 uur de volgende dosis geven. Niks om de acht uur, een beetje vaart er in!’ We merkten dat we geestelijk erg tegen de bevalling opzagen omdat we wisten dat onze zoon stilgeboren zou worden. En we wilden geen, voor ons gevoel, extra lijdensweg die dagen zou gaan duren. Want ‘s maandags zei de gynaecoloog dat de bevalling ongeveer 24 uur zou duren en op de dag van de inleiding benoemde ze dat het wel twee àdrie dagen kon duren. Daar zaten we dus niet op te wachten …
Het was 15.00 uur en ze kwamen kijken. Ik had twee cm ontsluiting en ze gaf aan dat ze mijn vliezen zouden gaan breken bij drie à vier cm. Ik kreeg mijn tweede vaginale tablet. Om 19.30 uur zouden ze komen voor de derde tablet en zouden ze weer kijken hoeveel ontsluiting ik had.
Ondertussen voelde ik geen weeën en had ik op zijn hoogst af en toe een keer een soort menstruatiegevoel, maar dat was niet noemenswaardig. Wanneer zouden de eerste weeën gaan komen?
Om 16.00 uur kwamen mijn moeder en mijn zus in het ziekenhuis en manlief ging weg om het kistje op te halen voor onze zoon. Ik benoemde dat ik nog nergens last van had en hoopte dat het geen twee tot drie dagen zou gaan duren. Een klein uur later begon ik weeën te krijgen. Mijn moeder zei: ‘Ga even douchen.’ Onder de douche begonnen de weeën steeds regelmatiger te worden. De pijn was nog prima te doen. Mijn zus steunde me terwijl ik aan het douchen was. De verpleegkundige kwam om 19.10 uur om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ik wilde eigenlijk de douche niet uit maar dacht: ‘Dan krijg ik m’n volgende vaginale tablet.’ Ik had drie cm ontsluiting en benoemde dat ze mijnvliezen dan zouden breken. Ze gaf aan dat ik meer ontsluiting nodig had om m’n vliezen te breken. Ik werd geïrriteerd, maar ze zou om 21.30 uur weer kijken. Ik vroeg om de vaginale tablet en ze zei dat ik mijn dosis voor deze dag al had gehad. Verbaasden teleurgesteld keek ik haar aan en benoemde dat haar collega het beloofd had. Na overleg mocht ze me toch echt niks geven. Ik was verbaasd en hoopte enorm dat de ontsluiting snel zou vorderen. Inmiddels waren de weeën afgezwakt en was ik onder de douche uit. Iets na 21.00 uur begonnen de weeën weer en ging ik weer onder de douche met een skippybal. Het was 21.30 uur toen ze kwam kijken en nu had ik 3,5 cm ontsluiting. Ze wilde m’nvliezen nog niet breken en gaf aan dat er om 23.30 uur een collega zou komen en als ik dan vooruitgang geboekt zou hebben de vliezen gebroken zou worden. De weeën kwamen inmiddels weer vaker en korter op elkaar en ik zei tegen mezelf: ‘Nog twee uurtjes en dan gaan ze de vliezen breken.’ Mijn moeder was nog in het ziekenhuis en zei dat als er om 23.30 uur vooruitgang zou zijn, ze in het ziekenhuis zou blijven. Anders zou ze naar huis gaan en de volgende morgen weer komen als ik belde.
23.30 uur: Yes, yes, yes, ik had vooruitgang geboekt! Ik moest de spullen die ik bij me wilde houden pakken en we gingen naar de verloskamer… zouden ze dan eindelijk mijn vliezen breken?
Wordt vervolgd.
