Dinsdag 11 augustus 2020

Alles is tot in de puntjes geregeld. Ik sta er volledig achter. Jij hebt mij de weg gewezen naar wat jij graag zou hebben willen zien en horen. Zonder jou had ik dit nooit kunnen doen.

Wij maken ons klaar, er komt al wat familie onze kant op. Ik wilde graag dat iedereen iets kleurrijks aan heeft. Alles behalve zwart. (Ik had dan wel een zwarte jurk met beige/witte bloemen) maar het was een jurk, iets waarvan jij altijd al zei: ‘Mama, wat ben je mooi!’

We werden opgewacht bij Grand Café Ode, een mooi gebouw, niet zo stijf. Modern en warm. We mochten plaatsnemen in de familiekamer terwijl ze Javaj in de afscheidsruimte een mooi plekje gaven. Ik ben er naartoe gegaan en heb wat meegeholpen met de bloemen en de knuffels. Het was goed zo. Het was mooi zo.

Wij zagen iedereen binnenkomen in het café. Er was maar plek voor 80 man in verband met de coronamaatregelen. Maar het stond vol en iedereen had plek op de banken en aan de tafeltjes.

Wij namen plaats vooraan in de ruimte, vlakbij Javaj. Het nummer Smoorverliefd van Snelle werd ingezet en de deuren gingen open. Iedereen nam rustig plaats in de ruimte en Barbara nam het woord. ‘Hoe begin je een afscheidsdienst van zo’n klein, levenslustig kereltje? Hoe omschrijf je het verdriet als iemand al op vijfjarige leeftijd komt te overlijden? Wat moet je vertellen, over een leven dat maar zo kort heeft mogen duren? Dat het niet eerlijk is, veel te vroeg, dat er nog zoveel was om voor te leven? En eigenlijk weten wij die dingen allemaal wel, en eigenlijk is het niet te omschrijven, niet te bevatten. Javaj, ons vaaitje, lekker jong is er niet meer. Plotseling is hij uit jullie leven verdwenen, geen nieuwe herinneringen maken, niet meer knuffelen, en dat doet pijn, heel veel pijn.’ Ze verwelkomt iedereen en legt uit wat er deze middag staat te gebeuren.

Het nummer More Than Anyone van Gavin DeGraw werd gedraaid. Ondertussen werd er een fotopresentatie gestart. Zijn levensloop, per liedje,steeds wat verder in de tijd.

Barbara geeft het woord aan opa Johan, hij deelde zijn herinneringen met ons. ‘Opa, ga je mee voetballen? En dan lijkt er zich een klein wonder te voltrekken. Elke bal die ik naar je toespeel, krijg ik precies in mijn voeten terug, tientallen keren. Ongelooflijk. Ik heb dan ook vaak gezegd: Die Javaj, trapt elke keer de bal die ik hem aanspeul terug, recht in mijn voeten, des sterk, of nie?’ (Tilburgs dialect).

‘Je leren fietsen is mij niet snel gelukt, vond je niet zo leuk. Jouw passie was voetbal.’

‘De Tilburgse Kermis, waar Javaj met opa in de ‘octopussy’ en de Cakewalk ging, het kon niet hoog en hard genoeg.’ (Korte samenvatting.)

Het nummer Reünie van Snelle wordt aangezet en de fotopresentatie vervolgd.

Barbara gaf hierna het woord aan tante Elz. Een kort maar krachtig stuk werd voorgelezen. Waar het Spoorpark hun plekje werd, samen met Lyna (nichtje) en James.

Hierna werd het liedje Djadja van Aya Nakamura ingezet, evenals de fotoreportage.

Het woord werd gegeven aan ome Pablo, hij begon zijn verhaal namens tante Manon (peetoom en peettante van Javaj). De herinnering van tante Manon, die aangaf hoe trots ze is om zijn peettante te zijn. Hoe leuk wij het hadden in de Donut (boomhut in de Beekse Bergen), hoe graag ze nog met hem naar de Efteling had willen gaan en dat ze beloofd heeft hem ieder jaar nog een kaartje te sturen.

Daarna heeft ome Pablo heel mooie herinneringen met iedereen gedeeld, grappige anekdotes en de mooiste uitspraken kwamen voorbij. Of iedereen een moment zijn ogen zou willen sluiten en Javaj te herdenken hoe hij was, zijn vrolijkheid en blijheid.

‘Sanne, ik weet dat Superman bestaat, maar sinds afgelopen week bestaat voor mij ook een Superwoman. Jouw huis vol mannen zal nooit meer hetzelfde zijn.’ Dank je wel voor deze woorden Pablo, ze raakten mij diep!

Hoe Javaj op school zonder aarzelen vertelde dat Pablo zijn allerbeste vriend was (zijn mooiste compliment). Dat hij tegen Pablo vertelde dat zijn juf twee piemels had. Dat al het nieuwe eten dat hij proefde ‘pittig’ was, hij gaf voorbeelden hoe uitzonderlijk lief Javaj was en dat hij waarschijnlijk een heel goede spits zou zijn geworden, want hij wilde altijd scoren. Hij is zelfs Pablo’s Wingman geweest om Eline te versieren.

Pablo heeft het nummer High van The Lighthouse Family uitgekozen en ook hier werd de fotoreportage voortgezet.

Het woord was aan mij. Ik was wat zenuwachtig en heb daar de hele tijd met knikkende knieën staan voorlezen. Zo heb ik alle vrienden en familie die voor Javaj en ons belangrijk zijn voorbij laten komen met foto’s en herinneringen. Ook James kwam nog bij mij staan. Dat hebben wij samen maar mooi gedaan!

Het lied Achtbaan van Frenna werd afgespeeld en de fotoreportage werd afgesloten.

Barbara bedankte alle vrienden en familie en gaf wat informatie met betrekking tot het afscheid op de begraafplaats die later op de middag zou worden gehouden.

Het nummer Smoorverliefd van Snelle werd weer gestart en we sloten af met een foto van onze trouwerij waar Javaj en James ook bij aanwezig waren.

De medewerkers kwamen binnen met koffie, thee en Brabantse worstenbroodjes, want daar was Javaj zo dol op. Ook Qmusic werd op de achtergrond gedraaid.

Javaj werd naar de familiekamer gebracht, zodat iedereen nog 1–op–1 afscheid kon nemen bij zijn kist. Iedereen had een steentje meegebracht en legde deze op zijn kist.

De sfeer was gemoedelijk en prettig en het afscheid had van mij nog wel uren mogen duren. Alle muziek, herinneringen en foto’s waren fijn om te zien en horen.

Uiteindelijk kwam het moment om naar de begraafplaats te rijden. Van Tilburg naar Loon op zand. Het was een pittige rit, en het was stil in de auto.

Toen wij aankwamen in Loon op Zand stonden in de straat naar de begraafplaats allemaal vrienden, kennissen, klasgenootjes, ouders, juffen en andere familieleden langs de kant met witte ballonnen en bellenblaas. Ook een vriend van ons van Satudarah liet met zijn motor weten dat het vandaag alleen om Javaj draait. Het dorp stond in het teken van Javaj en het was prachtig om te zien, het gaf mij kracht en liefde. Wat werd dit mannetje nu al gemist! En wat een respect hebben wij van iedereen gekregen.

Javaj werd naar het middenplein op de begraafplaats gebracht. Met alle bloemen om hem heen. Ik heb mijn laatste woorden naar hem gesproken:

Dag klein ventje van me,

Wat word jij al ontzettend gemist door iedereen die vandaag op jouw laatste feestje was. Ik hoop dat ze daarboven ook leuke feestjes voor jou geven met een mooie superheldentaart en een heleboel cadeautjes.

Volgende week zou je zes jaar worden, en dat gaan we gewoon vieren schat. Ieder jaar, tot ik, papa en James het niet meer kunnen.

Slaap lekker Vaaitje

I love you!

I love you too!

Iedereen kreeg nog de gelegenheid om hem te groeten of een steentje neer te leggen. En daarna moesten wij toch echt naar zijn graf. Het was bloedheet en de zon stond fel aan de hemel. Ze hadden moeite om Javaj in de grond te laten zakken. Het is daar zo smal en eigenlijk was zijn kist te groot voor zo’n kleine plek, maar het is gelukt. Ik heb samen met de opa’s en oma’s nog even bij zijn kist gestaan. Waarna ik heb besloten dat het nu toch echt goed was. Wij hebben ons omgedraaid en zijn weggelopen.

We hadden besloten om samen met opa Johan, oma Rina en oma Leny nog een hapje te gaan eten en een wijntje te drinken op Javaj zijn laatste feestje. Wij zijn naar Brasserie Ome Jan in Oisterwijk geweest en dit was een heel fijne afsluiter.

Op weg naar huis, het was de hele week stralend weer geweest, bloedheet en geen druppel regen. En ineens: de hemel kleurde oranje, roze en paars en het begon te gieten, te bliksemen en te onweren.Javaj was aangekomen …