Marjolein Minke, moeder van de tweeling Hailey en Emily*
“Deze zwangerschap was een bijzondere, intense reis waarin vreugde en verdriet nauw samen gingen.”
Een bijzondere zwangerschap
In juli 2020 kwamen wij erachter dat wij opnieuw in verwachting waren van ons tweede kindje! Onze wens ging wederom in vervulling, een zusje of broertje voor onze andere dochter Jaylinn (3). Op 27 Augustus 2020 hadden wij onze eerste echo en deze echo was gelukkig goed! We zagen een kindje en een mooi kloppend hartje. Tijdens de echo grapte ik nog naar de verloskundige of ze zeker wistt of het maar één kindje was en niet twee. Mijn intuïtie en moedergevoel vertelde me namelijk wat anders.
Oh het zijn er twee!
Ik had besloten om na de eerste echo bij een andere praktijk mijn controles voort te zetten. Op 12 september 2020 konden we hier voor het eerst terecht en wanneer de verloskundige de echokop op mijn buik zette zag ik meteen een heel ander beeld dan bij onze eerste echo.
‘’Oh meis, het zijn er twee!’’ riep ze verrast uit. Deze woorden kwamen binnen en wij wisten even niet hoe wij moesten reageren! We waren blij en emotioneel, maar vooral overdonderd en in shock. Na deze controle wordt het voor ons duidelijk dat het gaat om een eeneiige tweeling. We hebben allebei geen tweelingen in de familiedus het was een behoorlijke verrassing.
We krijgen het advies om de verdere controles in het Radboud UMC voort te zetten in verband met alle risico’s die een meerlingzwangerschap met zich mee kan brengen. Tijdens de eerste afspraak bij de gynaecoloog wordt duidelijk dat ik zwanger ben van een monoamniotische monochoriale tweeling. Dit is een ééneiige tweeling in één en dezelfde vruchtzak met èèn placenta en een uiterst zeldzaam type tweeling. Dit gebeurt wanneer de bevruchte eicel zich op het allerlaatste moment splitst. Tijdens de verderecontroles wordt duidelijk dat één kindje gezond is voor zover ze dat kunnen zien en dat het andere kindje een ernstige buikwand defect heeft. Dit had als gevolg dat de darmen en lever buiten de buik bleven en niet naar binnen groeide. Daarbij had het kindje een extreem korte navelstreng en een scoliose in het ruggetje. Het is hartverscheurend als we te horen krijgen dat het kindje door de artsen niet levensvatbaar wordt verklaard.
In de gesprekken die volgen krijgen we uitleg over de vergrote kans op vroeggeboorte en het risico op het overlijden van één of van allebei de baby’s. Alle opties worden voorgesteld, waaronder een ingreep die op korte termijn zou moeten gebeuren, namelijk voor de termijn van 16 weken zwangerschap.
We krijgen te horen dat als één van de twee kindjes zou komen te overlijden voor de 20 weken, dat de meest geschikte situatie zou zijn voor onze andere dochter. Het overlijden van één baby in de buik na de 20 weken zouden namelijk ernstige gevolgen kunnen hebben voor de andere baby, denkend aan een hersenbloeding of andere beperkingen. Er wordt veelvuldig overleg gepleegd tussen het Radboud UMC en het LUMC in Leiden vanwege de expertise met tweelingen daar. De artsen van het LUMC geven echter aan dat vroegtijdig ingrijpen tijdens deze zwangerschap een vele malen grotere kans geeft om allebei de kindjes te verliezen. Mijn partner en ik waren gebroken door emoties. Hoe kan je kiezen in een situatie waarin er geen goede keuze is? Het voelde voor ons als kiezen tussen twee kwaden. We hebben uren met elkaar en de artsen gesproken, veel verdriet met elkaar gedeeld en ook de angst van wat ons allemaal boven ons hoofd zou hangen. Hoe moesten we nu verder? Wat kunnen we verwachten en wat gaat de toekomst ons brengen?
Rond die tijd werden wij tussen de controles door verrast met het feit dat we weer twee meiden zouden krijgen! We waren zo blij, maar onze roze wolk veranderde heel snel in een donkergrijze en met lood in onze schoenen verlieten we het ziekenhuis. Het leek een onmogelijke keuze en we besloten dat we een second opinio wilden aanvragen in het LUMC, om voor ons gevoel zoveel mogelijk kennis en informatie te krijgen rondom dezebijzondere zwangerschap.
Helaas bleek tijdens de gesprekken met de artsen in het LUMC dat onze ene dochter niet levensvatbaar bleek, ondanks onze eigen hoop en vertrouwen. We maakten de beslissing dat we, ongeacht de uitkomst van de zwangerschap, ervoor zouden gaan en besloten geen medische ingrepen te doen. Aan de ene kant was dit enorm beangstigend, maar aan de andere kant voelde ik een enorme kracht en vertrouwen ondanks de enorme emotionele rollercoaster waar we in zaten.
Iedere twee weken kregen we een uitgebreide controle in het Radboud UMC met meerdere echo’s. Elke keer de momenten van angst of ze er allebei nog zouden zijn en spanning voor wat de controles ons voor nieuwe informatie zou brengen. Zo gingen de weken voorbij.
Op maandag 1 maart 2021, tijdens één van die controles werd vastgesteld dat de doorbloeding van de navelstreng van onze kwetsbare dochter verhoogd was. Het was de vraag hoe beide kindjes hierop zouden reageren. Terug in de wachtkamer, wist ik ineens zeker dat ik deze keer niet meer naar huis zou gaan. Wederom werd mijn voorgevoel bevestigd en met een zwangerschapstermijn van 34 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ondanks dat ik wist dat dit moment een keer ging komen, werden we hier toch allebei door overdonderd. Die dag werd ik opgenomen en vanaf dat moment werden er continue CTG’s gemaakt.
Het was een enorme uitdaging om onze twee meiden goed te monitoren. De dag erna werd er een ballontje geplaatst om de inleiding op te starten, ook al was er nog geen teken van ontsluiting. Na 24 uur werd dit ballonnetje eruit gehaald en bleek ik inmiddels op 2 cm ontsluiting te zitten. De gynaecoloog besloot om de bevalling verder op te wekken, maar ondanks de medicijnen bleef verdere ontsluiting uit. Wel kwamen de (voor)weeën op gang. In de loop van donderdagnacht werd ik werderom aan de CTG’s gelegd om te kijken hoe het met de meisjes ging. Dit werd vrijdagochtend weer herhaald en toen ik uiteindelijk vrijdagmiddag even lag te slapen, werd ik ineens wakker gemaakt door de gynaecoloog en mijn man met de mededeling dat de hartfilmpjes niet goed waren en dat ze me gingen klaarmaken voor de OK.
Ik was wederom verrast, want tot dan toe had alles goed geleken maar op de laatste filmpjes van donderdag en vrijdag was duidelijkte zien dat onze gezonde dochter heel hard moest werken om de voorweeën op te vangen. Ze besloten dat ze verder geen risico wilde nemen en ik zou een spoedkeizersnede krijgen. Ik voelde me bloeddruk omhoog schieten, hier gaan we.. het moment is daar…
Nu zijn mijn meiden nog samen, veilig in mijn buik… en zo dadelijk worden we geconfronteerd met het overlijden van een van mijn meisjes. Mijn man belde meteen stichting still, alsof het zo moest zijn mochten deze fotografen vanaf 3 maart weer bevallingen bijwonen omtrent de corona maatregelen.
De pijn in mijn hart was voelbaar, zo voelbaar dat ik toch echt in paniek schoot voor de OK. Ik zou bevallen op de OK, omdat dat de juist plek voor mij was om meteen op de juiste plek te zijn als ingrijpen noodzakelijk was voor de gynaecoloog. Ik probeerde mezelf nog te kalmeren en het te laten gebeuren.
Mezelf overgeven aan wat er komen ging, totaal niet mijn sterkste kant maar voor toen de enigste juiste optie.
Om 15.42 uur werd onze gezonde dochter Hailey geboren met een termijn van 34 weken en twee dagen en een minuutje later onze Emily*. Nadat het moment daar was, was ik in shock.. Mijn lichaam schokte enorm van alle stress van de afgelopen maanden kwam er op dat moment uit maar ook al het verdriet. Ik kon niet ophouden met trillen.
Het ergste waar we al weken van wisten dat er komen ging was werkelijkheid en het voelde niet goed om één van onze twee meiden te moeten missen. Ik voelde me gebroken en intens verdrietig. Er brak een hectische tijd aan. Het voelde voor ons alsof elke minuut kostbaar was en we voelde ons verscheurd tussen Hailey op de high care, Emily* in het mortuarium en onze oudste dochter bij onze familie.
Na de bevalling ging ik direct in de overlevingsmodus en samen met mijn man regelde we alles voor het afscheid van Emily*. We hebben veel geknuffeld met haar, foto´s en herinneringen gemaakt en tegelijkertijd bleven we ook naar Hailey gaan op de high care. De dagen vlogen voorbij en door alle hectiek en geregel werden we geleefd. We hebben op een mooie, intieme manier afscheid genomen van Emily* samen met ons gezin en dochtertje van 3, die kennis maakte met haar beide zusjes maar ook om vooral te laten zien waarom mama en papa verdrietig zijn. Op 12 maart namen wij afscheid van onze Emily.
Een bijzondere maar intense reis samen waarin vreugde en verdriet nauw samen gaan. Voor altijd in ons hart
Marjolein Minks
