Hoe ga je door.
Ja, hoe ga je door, nadat het allerliefste van je weg is. Het meest kostbare bezit zomaar van je is weggerukt. Ik had echt geen idee. Ik was zelfs bang. Bang voor alles wat op me af zou komen, alle confrontaties. Ons hele leven was anders. Ik huilde al bij het zien van een mango. Want ik at altijd mango in de zwangerschap. Alles deed me denken aan Vince en iedere vezel in mijn lijf smeekte dat hij terug moest komen. En alles stond in het teken van Vince. Maar hij was er niet meer. We moesten echt door zonder ons allerliefste jongetje.
Het aller moeilijkste in de tijd erna vond ik wel de lege armen. Ik wilde zorgen voor hem. Negen maanden lang heb ik voor hem gezorgd. Het begint al vanaf het moment dat je een positieve test in je hand hebt. Vanaf dat moment ga je zorgen. Komt de moederrol meteen naar boven. En wat wilde ik graag voor Vince zorgen. Maar dat kon niet.
We hebben deze periode veel steun gehad, veel bezoekjes wat ons afleiding gaf. Maar op sommige momenten kon alles me weinig schelen. Ik besefte dat ons leven echt even helemaal niet leuk meer was. Alles wat leuk moest zijn was een donker zwart gat geworden.
Vanaf het begin kon ik gelukkig wel heel bewust nadenken over hoe ik dit enorme zware proces zou willen aangaan. Ik kon ervoor kiezen om de gordijnen dicht te trekken en niet meer van de bank af te komen. En geloof me dat heb ik sommige dagen echt wel gedaan. Maar ik kon er ook voor kiezen om door te gaan op een manier die toch nog positief was. Ik ging confrontaties niet uit de weg maar besloot deze aan te gaan. Zo gaf ik na een paar weken al een flesje aan een baby. Ik wilde weten wat dit met me zou doen en dit is heel goed geweest. Ik kwam namelijk al snel tot het besef dat ik niet haar baby mis maar ik miste Vince.Hetzelfde met kersverse mama’s zien. Ik miste niet het baby’tje wat in hun kinderwagen lag maar ik miste Vince. Ik was zo blij dat ik hierdoor gewoon blij kon zijn voor alle zwangerschapsaankondiging en bevallingsaankondigingen. Ik gunde hun oprecht het geluk. Ik voelde totaal geen jaloezie dat het hun wel gegund was. Want ik gun dat geluk echt iedereen. Dit voelde voor mij dus ook echt als een stapje in de goede richting.
Ik dacht dat alles wel oké met me ging. Natuurlijk was ik verdrietig en had het leven weinig kleur maar ik kwam de dagen door.
Na 5 weken besloot ik te solliciteren. Eigenlijk zou ik thuis als gastouder gaan werken maar dat kon ik niet. Dus ik solliciteerde gewoon op banen en zag wel waar ik terecht kwam. Ik wilde niet hele dagen thuis zitten.
Ik kwam terecht in een winkel. Leuk werk en het zorgde echt wel voor afleiding. Maar eigenlijk was het veel te snel. Ik was 6 weken ervoor bevallen en ik had een nieuwe baan voor 32 uur. Ik merkte al snel dat ik last kreeg van huilbuien op momenten dat ik het niet wilde.Dit kon overal gebeuren. Voor ik ging werken overviel het me ineens. Een huilbui. Toch ben ik gegaan. Maar ook op het werk bleef het maar komen. Ik was de vloer aan het vegen en de tranen drupte op de grond. Dat was het moment dat ik dacht; waar ben je mee bezig? Ik voelde me echt een hoopje ellende. Daarom ben ik naar mijn leidinggevende gestapt en gevraagd of de uren iets anders verdeeld konden worden. Ik wilde best blijven werken maar iets minder uren op een dag. Ik maakte lange dagen.
Dit was tijdens mijn proeftijd dus heeft m’n leidinggevende besloten mijn contract niet te verlengen. Op zich begrijpelijk, het blijft een zakelijk iets. Maar toch voelde ik ergens ook teleurstelling. Ik kreeg niet de ruimte om er rustiger in te komen, het was alles of niets.
In deze periode was onze kinderwens gewoon nog heel erg aanwezig. Vanaf Vince overleed wist ik dat ik snel weer zwanger wilde worden. De lege armen waren ondragelijk. Vince was echt niet vervangbaar, absoluut niet, maar ik zocht wel een lichtpuntje. Iets om voor te zorgen. Ons hondje Max, die we kort na Vince zijn dood hebben gekocht, heeft daar wel al heel erg aan meegeholpen. We zijn gek op hem. Maar die kinderwens was zo ontzettend groot. Na een paar gesprekken met de gynaecoloog kregen we groen licht. Na de 1e poging was ik meteen weer zwanger. Over deze zwangerschap ga ik een aparte blog schrijven.
