27 januari 2016 zijn de weeën begonnen. De hele dag, na het slapen in het ziekenhuis, heb ik thuis verder kunnen slapen. En ook die nacht sliep ik goed. Ik was een soort van uitgerust en voelde me fit. Reden voor mij om de verloskundige te bellen en aan te geven dat het genoeg was. Ik wilde dat de bevalling die dag nog op gang zou worden gebracht. Ik was al bijna 41 weken zwanger en ik wilde niet te moe de bevalling in gaan.

De verloskundige kwam om 14.00 uur en heeft me gestript. Vince lag er niet ideaal voor dus er werd besloten verder niks te doen in de hoop dat hij verder in zou dalen en zou draaien (Sterrenkijker).

Om 19.00 uur begon het. De weeën volgden elkaar al snel op, om de 3 minuten, en waren enorm pijnlijk dus Patrick belde meteen de verloskundige. Ze kwam gelukkig snel.

Ik had nog maar weinig ontsluiting. Ik dacht als dit het begin is, hoe hendel ik dat als de pijn dus nog erger wordt?

Om 20.30 uur werden mijn vliezen gebroken. Er kwam nauwelijks vruchtwater. Dat kan omdat Vince misschien te laag lag en het tegenhield. Ik vond dat toen al vreemd. Maar hé, eerste kindje, eerste bevalling, weet ik veel wat normaal is en wat niet. Ik vertrouwde blind op de verloskundige. Het kleine beetje vruchtwater was twijfelachtig, was het groen? Of toch niet? Achteraf denken wij zelf zeker groen vruchtwater te hebben gezien. De verloskundige wilde nog afwachten tot ik meer vruchtwater zou verliezen om het dan beter te kunnen beoordelen.

Ondertussen werden de weeën zo ondragelijk dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Mijn moeder zou eigenlijk bij de bevalling zijn, maar ik had zoveel pijn dat ik niks om me heen kon verdragen. Moet je nagaan. Langzaam begon ik in paniek te raken omdat ik nog steeds amper ontsluiting had.

Eenmaal in het ziekenhuis, na een helse autorit, ben ik aangesloten op de CTG. Daar zagen ze meteen dat Vince zijn hartslag wat zwak was. Niet meteen reden voor paniek maar zeker iets om extra alert te zijn.

Ik verging inmiddels van de pijn en ervaarde 1 grote wee. Dat werd natuurlijk niet geloofd omdat de CTG aangaf dat de wee stopte. Maar hij ging niet weg. Ik voelde een constant ondragelijke pijn en wist niet hoe ik dit door ging komen. Ik kon het echt niet meer. Ik was in paniek en ik denk dat heel afdeling verloskunde mij heeft gehoord. Patrick bleef rustig en is geen seconde bij me weggeweest. Hij mocht me niet aanraken maar toch was zijn aanwezigheid fijn.

De verloskundige van het ziekenhuis kwam melden dat een ruggenprik niet mogelijk was omdat de anesthesist bezig was. Hij zou meteen komen als hij klaar was maar dat kon nog wel even duren. Ze was bot en ik vond haar niet vriendelijk. Ik voelde me ook niet serieus genomen. Ik werd gezien als iemand die de weeën niet aankon maar ik voelde gewoon dat dit niet zomaar weeën waren. Haar woorden waren: “Nou meid, zo moet je nu niet gaan doen.” Maar goed ik moest het dus nog even op eigen kracht doen. Geen idee hoe. Ik ben in een bepaalde bubbel gekropen en heb alleen maar recht voor me uitgekeken. Ondertussen probeerde ik niet opnieuw in paniek te raken. Dit heb ik volgehouden tot de verloskundige kwam melden dat ze direct een keizersnede gingen doen.

Blijkbaar is er eerder contact geweest met de dienstdoende gynaecoloog die vanuit huis mee kan kijken op het hartfilmpje. Maar opnieuw was er tijdens dat telefoontje een miscommunicatie waardoor de gynaecoloog niet heeft gekeken. Omdat de zorgen niet groot leken. Een hele tijd daarna is er opnieuw gebeld en heeft ze vanuit huis het hartfilmpje bekeken. Ze zag dat Vince het heel erg zwaar had en hij meteen geboren moest worden.

Dit ging allemaal ontzettend snel. Ik werd in no time klaar gemaakt voor de O.K. Ik kreeg een middeltje door m’n infuus wat de weeën zouden stoppen. Maar de pijn bleef. Ook dat werd niet serieus genomen. Want dat kon volgens hun niet.

Eenmaal op de O.K kreeg ik een ruggenprik waardoor de pijn eindelijk wegging. Wat een opluchting. Maar al snel sloeg dat om in onrust. Want waar was dat baby’tje die omhoog werd gehouden om aan mij te laten zien? Waar was dat huiltje?

Ik vroeg of hij al geboren was. Ja, dat was hij en hij was al meegenomen omdat hij het even moeilijk had. Ik wist niet zo goed wat ik moest voelen maar gek genoeg kon ik op dat moment heel rustig blijven. Ik geloofde echt dat het nog goed ging komen.

Ondertussen werd bekend dat Vince geboren was zonder hartslag en dat hij werd gereanimeerd. Ik herinner me nog hoe het reanimatieteam werd opgeroepen en hoe veel mensen er ineens in het kleine kamertje bij Vince moesten komen. Maar vooral hoe moeilijk hij het had. Dit was het moment dat ik besefte dat er echt iets goed mis was. Er schoot door mijn hoofd dat dit misschien verkeerd af kon lopen. Maar ik moest sterk zijn. Het ging me niet gebeuren dat hij dit niet zou overleven.

Het frustreerde me zo enorm dat ik me niet kon bewegen. Het liefst wilde ik opstaan en naar hem toe rennen. Ik wilde er voor hem zijn. Ik was moeder geworden maar kon niks voor hem doen. Alleen maar machteloos hopen en afwachten.

Toen ik weer gehecht was werd ik zonder Vince naar de verkoeverkamer gebracht. En erna naar de gewone afdeling. Ik wilde zo graag naar hem toe maar ik moest wachten. Hij werd klaargemaakt omdat hij naar het Radboud in Nijmegen zou gaan. Patrick had nog een foto van hem kunnen maken.

Wat was hij mooi!