Vijf vragen aan…
In de rubriek ‘vijf vragen aan …’ leren we vrijwilligers en schrijvers van Stichting Nooit
Voorbij beter kennen, door het stellen van een vijftal vragen.
IRIS
Als schrijfcoach van Stichting Nooit Voorbij begeleid ik vier schrijvers, die hun verhaal
optekenen over hun overleden kind(jes) voor het derde boek ‘Wij zijn nooit voorbij’ dat in
december 2023 uit zal komen.
Eén van hen is Iris. Zij nam in het najaar deel aan het eerste schrijfweekend dat ouders
kunnen volgen. Tijdens dit weekend worden de schrijvers ondersteund en begeleid bij het
begin van hun schrijftraject in een veilige setting.
Iris schrijft over haar dochtertje Hailey.
Wie is Iris?
Mijn naam is Iris. Ik woon samen met Norbert-Jan en ben mama van Liam van vijf jaar,
Hailey* en in december 2022 zijn we opnieuw ouders mogen worden van dochtertje Maeve.
Momenteel geniet ik nog van mijn bevallingsverlof, maar als dat voorbij is ga ik weer aan de
slag als apothekersassistente.
O, ik vergeet helemaal Balou en Fred. Dat zijn onze kat en het konijn.
Hoe ben je in contact gekomen met Stichting Nooit Voorbij?
Mirjam kende ik al een beetje via de FB-groep voor mama’s met een kindje met het
downsyndroom.
Nadat Hailey overleden is, heeft Mirjam contact met me opgenomen. Ze zei dat, als ik eraan
toe was, ik mee mocht helpen en/of denken met de stichting.
Een jaar na het overlijden van Hailey zette ik hierin de eerste stappen en hielp ik mee met het
organiseren en uitvoeren van een broertjes- en zusjes dag, die plaatsvond in Os.
Later vroeg Mirjam of ik interesse had om mijn verhaal over Hailey te delen in het derde boek
‘Wij zijn nooit voorbij’.
Je hebt inmiddels al veel op papier gezet. Wat heeft het schrijven van het verhaal met je gedaan?
Omdat ik bang was om dingen over Hailey te vergeten, ben ik toen ze een half jaar oud was,
begonnen met dingen voor mezelf op te schrijven. Er speelde zoveel op dat moment, dat het
onmogelijk was om het te kunnen onthouden. Anderhalf jaar lang heb ik zoveel mogelijke
opgeschreven, voornamelijk in dagboekvorm. Hiervan heb ik uiteindelijk een boekje laten
printen, dat hier in de kast ligt. Zo kan ik hetgeen ons is overkomen met Hailey altijd nog eens
teruglezen, mocht ik daar behoefte aan hebben.
Dit verhaal vormt nu de basis om het verhaal voor het boek te schrijven.
Zie je op tegen de sterfdatum van Hailey die er in februari aankomt?
Persoonlijk heb ik de geboortedag als zwaarder ervaren. Op de sterfdatum weet je wat er
komen gaat, maar de verjaardag niet meer kunnen vieren vind ik, denk ik, veel erger.
Hailey is geboren op vijf december wat het meteen ook dubbel maakt. Naast het verdriet en
het gemis van Hailey, proberen we er toch een leuke draai aan te geven voor Liam die
natuurlijk vol is van de magie van Sinterklaas. Dit maakt ook dat er afleiding is en dat is fijn.
Heb je een tip voor ouders?
Zelf zijn we vanaf het begin heel open geweest over Hailey, over het downsyndroom en over
haar ziek zijn. Daardoor durven mensen uit zichzelf vragen te stellen. Ik hoef niet over haar te
beginnen. Het is heel mooi dat er over haar gesproken wordt. Ik denk dat als wij niet zo open
waren geweest, onze familie en vrienden niet zo makkelijk Hailey’s naam hadden durven
noemen, dan nu gebeurt. Dat ervaren wij als zeer waardevol en gun ik andere ouders ook. Je
wilt als ouders niet dat je kind vergeten wordt.
Mijn tip is dan ook: ben open en blijf over je overleden kind praten. Daarmee maak je het
voor de ‘buitenwereld’ gemakkelijker om de naam van je kind te blijven uitspreken.
