Wij verloren ons zoontje aan streptokokken B
In juni 2019 besloten wij dat wij klaar waren voor een kindje. Binnen twee maanden was het al
raak, want op 24 september kwamen wij erachter dat ik 4/5 weken zwanger was. Op 7 oktober
kregen wij onze eerste echo en er klopte een hartje! Wat waren wij blij! Ook uit de NIPT bleek dat
alles goed was. Op 4 december hadden we een geslachtsecho. Onze ‘voorkeur’ was een zoon
en die ‘wens’ kwam uit. Onze dag kon niet meer stuk! De dag erna was ik jarig en wij besloten
onze familie en vrienden uit te nodigen om het geslacht te onthullen.
Een paar weken later hadden we de 20-wekenecho. Alles was prima in orde. Ik moest alleen
stoppen met werken omdat mijn bloeddruk elke keer erg hoog was
Toen ik 36 weken zwanger was, werd ik na een controle doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat
mijn bloeddruk te hoog was. Helaas kon mijn partner niet mee vanwege corona. Ik heb een halve
dag aan allerlei toeters en bellen gelegen en mijn bloeddruk zakte, dus ik mocht weer naar huis.
Met 39 weken (intussen was ik al twee keer gestript) werd ik wederom na een controle
doorgestuurd vanwege de bloeddruk. Wéér lag ik aan allerlei toeters en bellen. Er werd mij toen
nog gevraagd of ik het erg zou vinden als ik ingeleid zou worden. Nee hoor, dat was geen
probleem voor mij. Vervolgens werd ik toch weer naar huis gestuurd. Alles was gelukkig goed,
dacht ik nog. Dan maar wachten tot de weeën vanzelf komen.
6 juni 2020. Wat hebben we die dag nog gelachen, want ons kindje was zo ontzettend druk in
mijn buik; hij ging alle kanten op. Achteraf weten we dat hij toen voor zijn leven heeft gevochten.
Hij was echter altijd erg druk, alleen die dag wat erger, maar dat heeft mij destijds niet aan het
twijfelen gebracht. De volgende dag was hij erg rustig toen ik wakker werd. Ik dacht: ’Nou, even
opletten of hij zo weer ‘wakker’ wordt.’ Om twee uur ‘s middags besloot ik even te gaan liggen,
want meestal werd hij dan wel weer wakker.
Om half 4 heb ik de verloskundige gebeld en ze kwam meteen. Ze zocht overal naar het hartje,
maar ze vond hem niet. Ze besloot ons naar het ziekenhuis te sturen voor een echo en om gelijk
ingeleid te worden. Bepakt met alle spullen gingen wij op weg naar het ziekenhuis. Onze
verloskundige ging met ons mee. Zelf hadden wij nog totaal geen besef van wat er aan de hand
was. Je denkt altijd: ‘Dit gebeurt mij niet.’
In het ziekenhuis waren wij gelijk aan de beurt. Er werd ons verteld dat er geen hartslag meer
was. Onze wereld stortte in. Een gynaecoloog moest het nog bevestigen. Nog steeds bleef ik,
door al mijn verdriet heen, denken: ‘Ze kunnen hem nu nog redden.’
Totdat de gynaecoloog kwam en het bevestigde. ‘Het spijt ons, maar er is geen hartslag meer.
Jullie zoontje is overleden.’
Alles stortte voor ons in. Pats, boem, alles kwijt.
Wij hebben onze familie gebeld en die zijn allemaal naar het ziekenhuis gekomen. Ik wilde dat de
artsen mij direct een keizersnede gaven, want ik wilde niet op de natuurlijke manier bevallen en ik
wilde mijn zoon uit mijn buik hebben. Misschien konden ze hem nog redden.
‘Nee mevrouw, u moet op de normale manier bevallen, denkt u er maar rustig over na en komt u
dinsdag of woensdag maar terug. Dan gaan wij u inleiden.’ Ik vroeg hen nog hoe groot de kans
was dat ik spontaan zou gaan bevallen, maar die was volgens hen nihil.
Toen we thuiskwamen, waren onze familie en vrienden er. Iedereen was van slag. Niemand
begreep het hoe en waarom. Het ergste was dat ik nog moest bevallen. Inmiddels was het al
20.30 uur en plots kreeg ik rugweeën. Dit was mijn eerste bevalling, dus ik had geen idee wat het
was totdat mensen die bij ons waren doorhadden dat het weeën waren. We hebben gelijk het
ziekenhuis gebeld en ik mocht direct komen. Ik had op dat moment 1 centimeter ontsluiting.
Gelukkig mochten er vanaf 1 juni 2020 twee personen bij een bevalling zijn (in verband met
corona), dus ging mijn moeder ook met ons mee. Wat was ik blij dat zij er ook bij mocht zijn, want
dit hadden mijn partner en ik samen niet gekund.
Mijn bevalling was een hel. Eerst zat ik in bad, maar later koos ik voor een ruggenprik. Deze
hebben ze meerdere malen moeten zetten, maar toen hij eindelijk zat, was het voor mij ‘te doen’.
Ik heb veel geslapen in de tussentijd en inmiddels was het 8 juni 16.00 uur en had ik 10
centimeter ontsluiting. Ik mocht gaan persen, maar ik wilde slapen. Ik dacht: ‘Waar doe ik het
allemaal voor? Ik kan dit niet!’ Ieder uur kwamen de verloskundigen kijken en zeiden dat ‘we om
20.00 uur wel zouden gaan persen Lisanne’. Toen het 20.00 uur was, moest ik het gaan doen.
Het zou niet lang gaan duren, zeiden ze. Ze verwachtten dat Nino er snel zou zijn. Als hij er om
21.00 uur nog niet was, dan zou er een gynaecoloog komen. En die kwam ook om 21.00 uur. Ik
werd van onderen extra verdoofd om mij te kunnen helpen met de bekende zuignap. Wederom
zeiden ze dat dit niet lang zou duren, maar ook dit werkte niet. Het schijnt dat ze nog bang zijn
geweest voor mijn eigen leven, maar ik was zo verdoofd dat ik dat niet heb meegekregen. Ik
scheen zoveel bloed te zijn verloren, dat de bloedbank beneden in het ziekenhuis is gebeld om
mij bloed toe te dienen. Ook onze familie zat tijdens de bevalling beneden te wachten. Zij waren
ook erg bang. Ook dit heb ik niet meegekregen. Om 22.00 uur hebben ze gebeld naar een
andere gynaecoloog. Zij kwam eraan en wederom werd ik van onderen extra verdoofd. Deze
gynaecoloog hielp mij met een andere ‘tang’. Om 22.04 uur, daar was zijn hoofdje, werd er
gezegd dat ik nog één keer moest persen en dat hij er dan zou zijn. Om 22.07 uur is daar dan
eindelijk – na een bevalling van ruim 25 uur – onze zoon. We hebben zo lang op hem gewacht,
maar alles was en bleef oorverdovend stil. Ik had aangegeven dat ik hem niet wilde zien.
Achteraf heb ik daar ontzettend veel spijt van. Ik was bang dat als ik hem eenmaal zou zien, ik
hem niet meer af wilde geven. In mijn hart wist ik echter dat dat wel zou moeten, ik kon hem
immers niet 24/7 vasthouden, want zijn lichaampje moest gekoeld blijven. Ik denk dat ik daarom
toen die keuze heb gemaakt, maar daar heb ik zo ontzettend veel spijt van.
Nino werd gelijk gemeten en gewogen; hij was 54 centimeter en 3890 gram. Een flinke jongen!
Mijn vriend en moeder zijn gelijk met Nino meegegaan, maar ik moest nog gehecht worden. De
gynaecoloog zei echter dat ik direct geopereerd moest worden. Ik had een totaal ruptuur. Toen ik
na de operatie wakker werd, wilde ik gelijk naar Nino toe. Dat mocht echter niet, want het scheen
dat ik moeilijk wakker werd uit de narcose en mijn hartfrequentie niet goed was. Naar mijn idee
duurde het uren, maar na 20 minuten kon ik eindelijk terug naar de kamer. Nino lag in een
waterkom in de badkamer. Ik ben gaan slapen. Ik was op.
De volgende morgen, het was omstreeks 10.30 uur, zag ik Nino voor de eerste keer. Ik heb hem
vastgehouden en hij is niet meer bij mij weggeweest, ik moest hem alleen wel weer afgeven
omdat hij in de waterkom moest. Elke paar uur mocht hij ongeveer 45 minuten worden
vastgehouden en dan moest je je zoon ‘delen’, want iedereen wilde natuurlijk ons kindje
vasthouden. Niet alleen mijn partner en ik, maar ook de opa’s en oma’s, ooms en tantes, neefjes
en nichtjes, vrienden … Zie dan maar eens je kind ‘te delen’. Je weet dat je maar zes dagen van
hem kunt ‘genieten’, want daarna moet je voorgoed afscheid van hem nemen. En in die zes
dagen, die paar uurtjes per dag dat je hem vast mocht houden, moesten we hem delen. Iedereen
wilde hem ook vaker dan één keer vasthouden, maar eigenlijk wilde ik hem het liefst graag zelf
vasthouden. Ik wilde hem bij me hebben, maar ik wist dat ik dat anderen niet aan kon doen en
dat ik hem met hen moest delen. Na twee dagen mochten wij met ons drieën naar huis. Hij lag
beneden in een waterkom en mijn partner en ik hebben alle dagen bij hem geslapen. Wat je
slapen noemt, want elke zes uur moest het water verschoond worden en konden wij weer even
met hem knuffelen. En je moet nadenken, over alles. Muziek, verzekeringen, een kistje of een
mandje, een stukje voorlezen, rouwauto’s, bloemen, noem maar op. In verband met corona
mochten er slechts dertig mensen bij de crematie zijn, dus moesten we gaan kiezen. Er was wel
een hele mooie erehaag geregeld met wel tweehonderd man.
Toen was het 13 juni 2020 en moesten we voorgoed afscheid nemen van ons kindje. ’s Morgens
hebben wij hem lekker in bad gedaan en kreeg hij zijn mooiste kleertjes aan. We hebben hem
samen met de uitvaartbegeleiders in een mandje gelegd en zijn toen in een stoet naar het
crematorium gereden. Van het begin tot het eind hebben mijn vriend en ik daar samen nog alles
gedaan wat we konden om nergens spijt van te krijgen. Met opa’s en oma’s hebben wij het
mandje gesloten en met zijn tweeën hebben wij hem naar de ‘ovens’ gebracht. Ook dat moment
snap ik niet. Ik heb hem daar zomaar achtergelaten. Ik begrijp gewoon niet hoe ik dat heb
kunnen doen! Diep in mijn hart weet ik echter dat dit moest.
Drie weken later moesten we terugkomen in het ziekenhuis voor controle. Ze hebben de
placenta, de navelstreng en wat oorsmeer van Nino afgenomen om te zoeken naar een oorzaak.
Autopsie wilden wij absoluut niet. Dan maar geen oorzaak, maar we wilden niet dat ze ons kleine
mannetje ook nog ‘open’ zouden maken. Gelukkig kwam er uit het onderzoek van zijn
navelstreng wel degelijk een oorzaak. Het was streptokokken B.
Normaal gesproken krijgt een vrouw klachten als ze dit heeft. Er zijn heel veel zwangeren die dit
virus bij zich dragen. Te lang gebroken vliezen, blaasontsteking, geen goede hartslag bij moeder
of kind of een vroeggeboorte. Dit heb ik allemaal niet gehad.
Wat ons is overkomen blijkt zo ontzettend zeldzaam dat de artsen en ziekenhuizen hier ook niks
meer over kunnen vertellen. Omdat wij geen autopsie wilden, konden ze niet onderzoeken
hoelang het al speelde. Achteraf gezien is dit waarschijnlijk echt op het laatste moment gebeurd.
Maar wat nou als ze hem toch met 39 weken gehaald hadden, toen ik in het ziekenhuis was?
Was het dan goed gegaan? Ze weten het helaas niet. Had hij het kunnen overleven? Ja, dat had
gekund. Had hij ook een paar dagen kunnen leven en daarna alsnog kunnen overlijden? Helaas
is dat ook ja. Doordat het zo zeldzaam is, weten ze hierover helaas niets. Bij een eventueel
volgende zwangerschap word ik sowieso ingeleid met minimaal 38 weken, maar als ik eerder
ingeleid wil worden, dan doen ze dat ook. Bovendien zal ik wekelijkse controles ondergaan in het
ziekenhuis en maandelijks onderzocht worden op streptokokken B …
#ikschrijfvoorjou
Lisanne heeft een petitie gestart dat vrouwen worden onderzocht tijdens de zwangerschap op Streptokokken B.
