Lees hier deel 3 van Steffie over haar dochter miep!

Afscheidsfeestje

Ze is dood. Ons meisje is dood. Nu moeten we afscheid nemen.

Onze haren gaan recht overeind staan van een afscheidsdienst. Rijen stoelen, bloemen, secuur uitgekozen muziek. We doen dus geen afscheidsdienst. We zetten geen rijen stoelen neer.
We maken er een kinderfeestje van.
We eten taart ter ere van haar.
We gaan op haar proosten.
We hebben bitterballen.
We eten haar lievelingseten, mandarijntjes.
We hebben een knutseltafel en een speelhoek.
We hangen overal foto’s op van haar, alleen en samen met haar broer. Van ons als gezin. Ze is erbij.

Haar kist staat op podiumdelen zo’n beetje in het midden van de ruimte. Vanwege de ondernemende kinderen die we verwachten hebben we haar kist dicht laten schroeven. We durfden er niet vanuit te gaan dat de kleine onderzoekers onder ons de kist dicht zouden laten. Sterker nog, we durfden er wel vanuit te gaan dat ze hem open zouden doen.

Er liggen stickervellen, die mogen op de kist geplakt worden. Graag zelfs. Ook hier voel ik me weer trots. We hebben namelijk een witte kist mee naar binnen genomen en liepen met een bontgekleurd exemplaar weer naar buiten. Zodra de eerste sticker erop zat hield het geplak niet meer op. Eer aan de eerste kleuter die de durf had te stickeren, en de ouder van de eerste kleuter die dat liet gebeuren.

Toen iedereen weg was en we samen over bleven zagen we dat er een partje mandarijn op Miep haar kistje lag. We moeten allebei lachen. Iemand heeft een stukje mandarijn op haar kistje gelegd. Of dat bewust is geweest of per ongeluk is blijven liggen maakt niet meer uit, het ligt er. We laten het liggen. Dat stukje mandarijn gaat op haar kist mee de auto in (mijn eigen auto, de kist past nét naast me op de achterbank), het crematorium in, de oven in. Niemand, wij incluis, durft het eraf te halen.

De kinderen kunnen ook buiten spelen, en binnen mag gerend worden. Er is geen dienst, geen uitvaart, geen plechtigheid, geen microfoon om doorheen te praten. We staan niet bij de ingang zodat je ons een handje kunt geven. Je komt binnen en je bent er. Je bent op Miep haar afscheidsfeestje. Mijn goede vriendin was er als eerste. Dat was ze omdat ik haar dat gevraagd had. Wil je er wat eerder zijn, samen met je gezin? Dan zijn er namelijk al mensen als de eerste mensen komen, en dan is het niet zo ongemakkelijk. Dat je binnen komt en alleen de ouders van het dode kind er nog maar zijn. Dat hielp wel, voor de mensen die na hun kwamen. Voor mijn goede vriendin en haar gezin niet, zij hadden nu de ongemakkelijke entree. Ik ben ze dankbaar dat ze er als eerste waren, dat had ik niemand anders willen vragen.

Geen bidprentje ook. Wel glow-in-the-dark-sterretjes. Een hele grote schaal vol. Lekker graaien, sterretjes mee naar huis nemen, wel of niet ophangen en als je ernaar kijkt aan Miep denken.

Wat gebeurde er die middag?
Kinderen speelden, volwassenen kletsten. Iedereen huilde wel een keer. Alle aanwezige pasgeboren baby’s ook. Er werden flessen bier en melk gedronken, taart en bitterballen gegeten. Foto’s bekeken, er werd veel geknuffeld. Iedereen at een mandarijntje. Mijn vrouw ging bij Miep op het podiumdeel staan en sprak. Ik weet niet meer precies wat ze zei, maar het was mooi. Zij was mooi, toen, daar. Iedereen hief zijn glas. Zijn ranja, cola, bier, Fristi of wijntje. We proostten op Miep.

Wat we ’s avonds mee naar huis namen waren stapels tekeningen, ballonnen met helium en knuffels.
En, oja, elkaar. Het enige wat we mee naar huis namen was elkaar. Miep was er nu écht niet meer, ook haar lijfje niet. Haar broer was in zijn andere gezin die avond. Dus waren we samen. Voor het eerst alleen samen in ons nieuwe huis.