Wij waren zwanger van ons tweede kindje! Wat waren we blij en dankbaar! Weer had ik, net als bij mijn vorige zwangerschap, veel harde buiken. Het hoorde bij mij. Ik wist wat het was en ik leerde er eigenlijk mee omgaan. Toch kreeg ik er meer … en nadat ik dit had aangegeven bij de verloskundige kreeg ik het advies meer rust te pakken.

7 mei 2020, een prachtige zonnige dag.

Ik zat lekker met mijn tweelingzus in de tuin te genieten van het mooie weer en ik kreeg nog te horen dat mijn buik nu echt zichtbaar werd. Ik was inmiddels 17 weken zwanger. Wat was ik trots en dankbaar!

We waren lekker aan het kletsen en plots voelde ik nattigheid tussen mijn benen. Ik stond op en zonder iets te zeggen liep ik naar de wc. Ben ik nu aan het plassen? Ja … nee … Ik liep terug en liet het mijn zusje zien. “Dat zal er wel bij horen“, zei ze. De echo’s en controles die we daarvoor gehad hadden waren tenslotte allemaal goed. Niks om ons zorgen over te maken. Ik grapte nog: “Oh, oh, wat nou als ik de rest van mijn leven incontinent word.” Ik ging er nog steeds vanuit dat ik urine aan het verliezen was. Je gaat er met 17 weken natuurlijk niet vanuit dat dit ook vruchtwater zou kunnen zijn. Tot ik weer een flinke lading nattigheid verloor. “Nee, nu moet je echt de verloskundige bellen”, zei mijn tweelingzus. Ik belde de verloskundige en ze wou meteen langskomen. Ergens was ik heel rustig en dacht ik dat er niks ergs zou zijn. Vlak na het telefoontje kwam mijn vriend thuis en ik zag aan zijn blik dat hij het niet echt vertrouwde.

De verloskundige kwam er al snel aan en we gingen samen naar boven. Ze keek en zei meteen dat het vruchtwater was. Vruchtwater? Ik ben nog maar 17 weken! Waar heb je het over? Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken … en mijn lichaam voelde compleet verdoofd. De verloskundige belde het ziekenhuis en we konden meteen komen. Mijn zusje bleef thuis bij ons zoontje.

De rit naar het ziekenhuis duurde eeuwen. Eenmaal binnen waren we direct aan de beurt. De gynaecoloog keek … ik zag haar blik ... ze bleef even stil ... en ze zei: “Er zit niks geen vruchtwater meer.” Ik kon niet meer praten. Ik kon niet meer denken. Ik was compleet in shock, en nu?? We werden meteen opgeroepen zodat we meer informatie kregen en we werden naar een andere kamer gestuurd met lieve gynaecologen. Ze vertelden ons dat 80 procent van de vrouwen met gebroken vliezen binnen een week bevalt, en veel kindjes in zo’n vroeg stadium komen te overlijden. En dat ons kindje maar vijf procent overlevingskans had, met alle gevolgen van dien. Ons kindje kon de spiertjes en longetjes niet verder ontwikkelen zonder vruchtwater. Ons kindje zou niet zelfstandig kunnen eten of drinken. Ons kindje zou in een rolstoel komen. Kortom … ons kindje zou eigenlijk een kasplantje worden.

Waarom? Je was gezond! Je groeide mooi op schema. Een scheurtje in de vliezen maakt alles kapot! Ik had krampen en bloedverlies, ik voelde dat ik snel moest bevallen. Hoe kan een mooie dag zo omslaan? Hoe kan een goede zwangerschap zo ineens misgaan? Ben ik toch te druk geweest? Had ik het kunnen voorkomen? Onderweg naar huis wisten we dat wat er ook zou gebeuren en wat we ook zouden kiezen, alles slecht zou aflopen. Ik las verhalen via internet of iemand een verhaal kon vertellen met een wonder. Maar helaas ... Ik was bang en verdrietig, ik voelde ons kindje zo sterk bewegen. Hoe dan? Zonder vruchtwater …

We moesten elke dag naar het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor stond, kijken of er nog een hartslag was. Elke dag hoorden we je hartslag en wisten we keer op keer dat het niet lang meer kon duren. Elke keer hoopte ik op een wonder. Zit er toch weer vruchtwater? Maar helaas, al het vruchtwater dat mijn lichaam weer aanmaakte verloor ik direct weer. Ik vroeg of ze het geslacht konden zien. Dit werd lastig zonder vruchtwater, maar ja hoor, ze kreeg het in beeld! Een meisje! Het voelde ineens nog echter! Met een gevoel van trots, dankbaarheid, verdriet en onmacht. Onze emoties gingen alle kanten op!

Een week later: niet bevallen, hoelang kan ik dit nog volhouden? “Ga maar meisje“, was wat wij dachten. “Papa en mama kunnen deze oneerlijke,onmenselijke keuze niet maken. Maak alsjeblieft zelf deze keuze!” Maar ons sterke meisje bleef vechten. Wij konden niet meer vechten. Ik was op... zwak van pijn en verdriet!

Alle opties hebben we samen besproken. Maar er waren geen opties. Er zou geen wonder kunnen gebeuren. We moesten een keuze maken. De moeilijkste keuze die we ooit hebben moeten maken! We gingen weer terug naar het ziekenhuis. Mijn vriend zou onze keuze vertellen. Was het wel onze keuze? We hadden helemaal geen keuze! Mijn vriend kreeg het zijn mond niet uit. De woorden “Wij willen de zwangerschap verbreken“,maakten alles nog echter. Een keuze die met veel verdriet maar vooral veel liefde is gemaakt!

Elke dag dachten we dat we elk moment wakker konden worden. Alsof we in een nachtmerrie zaten die niet echt is. Maar helaas was dit de realiteit. We kregen uitleg over de bevalling. Bevalling? Moet ik natuurlijk bevallen? Hier had ik totaal niet op gerekend. Bevallen van ons meisje dat stil wordt geboren! We zagen er tegenop. Hoe ziet ze eruit? Wat gebeurt er daarna?

Op 18 mei moesten we ons om 9 uur melden. Ik kreeg een vaginale tablet. Na vier uur zou ik er nog één krijgen als er niks zou gebeuren. Binnen een uur voelde ik al weeën opkomen. Ze waren heftig, maar verdriet overheerste de pijn. De bevalling ging snel. Ze kwamen nog kijken of er een hartslag was. En ja hoor, ons sterke meisje wilde niet opgeven. Ik kreeg bloedverlies en dacht dat ik naar de wc moest. Mijn vriend hielp me, maar ik kon mijniet ontspannen. Ik wilde weer op bed liggen. De gynaecoloog voelde en ze zei dat ik al mocht persen. Persen? Nu al? Ik ben er nog helemaal niet klaar voor! Ik had geen keuze en ik moest. Na twee keer persen was ze er. Ik was bang, moest even landen. Ik keek, ons meisje werd bij me neergelegd. Loïs is de naam die we haar gegeven hebben. Wat was ze mooi! Wat waren we trots! Alles erop en eraan, maar dan heel klein. Tien kleine vingertjes, tien kleine teentjes. Zelfs haar nageltjes zaten er al op. Ze was helemaal klaar om alleen nog maar te groeien, maar dit mocht niet zo zijn. Waarom? Steeds maar weer de vraag,waarom? Ergens waren we opgelucht. We hoefden niet meer te denken “wat als?”

Loïs werd in een wateropbaring gelegd. Ons engeltje, we bleven naar haar staren! We mochten naar huis, met ons meisje in een wateropbaring op schoot ingepakt zodat niemand haar kon zien. Maar mensen zijn niet gek. Ik zag iedereen kijken, en denken. Ik heb mij nog nooit zo klein gevoeld!

We hebben haar vijf dagen bij ons thuis gehouden. Haar veel vastgehouden, uren naar haar gekeken.Ze hoort bij ons gezin, en gek genoeg voelde ik me compleet! Na vijf dagen moesten we afscheid nemen. Met lieve familie hebben we haar een afscheid kunnen geven wat ze verdient. Iedereen heeft haar vastgehouden.

Lieve Loïs, ik heb je onder mijn hart gedragen en draag je nu voor altijd verder in mijn hart!