‘Pech’ was het woord dat vaak werd gebruikt op onze weg om ouders te worden. Vele malen, of eigenlijk bijna bij elke stap, werden we vergezeld door een voortdurend ongunstig toeval. Honza en ik hadden de indruk dat iemand ons vervloekte of inderdaad, die gebroken spiegels uit het verleden namen nu wraak op ons. Op een gegeven moment begonnen we zelfs te grappen dat een risico van 1% dat er iets fout gaat in een bepaalde situatie in ons geval een grote kans was. Ja, ‘pech’ is het sleutelwoord. Ik heb mezelf (andere mensen trouwens ook) vaak afgevraagd: “Hoe is het mogelijk dat deze pech ons weer te pakken
heeft gekregen? Waarom heeft hij zijn zinnen op ons gezet?” Ik heb nooit het antwoord op een van deze vragen gekregen en ons verhaal genaamd Het gezin vergroten is erg moeilijk en pijnlijk. Maar door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet de enige ben en dat er veel “ongelukkige verhalen over moeder worden: zijn.
Onze pech begon al aan het begin van onze reis … Toen ik na zes maanden proberen om zwanger te worden nog steeds niet zwanger was, besloot ik een afspraak te maken met een ervaren gynaecoloog. Als 8-jarige kreeg ik een fietsongeluk waardoor ik mijn dikke darm moest laten hechten en een stuk van mijn alvleesklier moest laten verwijderen. Op latere leeftijd ben ik als gevolg van deze operaties nog drie keer geopereerd, telkens vanwege darmobstructie door verklevingen in de buikholte. Ook hoorde ik van de chirurg dat een zwangerschap mij veel pijn kan brengen. Verklevingen kunnen spinnenwebachtige structuren vormen tussen aangrenzende organen of organen aan de buikwand bevestigen. Dit zijn zeer
sterke lijmachtige verbindingen die de juiste beweging en functie van de aangetaste weefsels en organen kunnen verhinderen en ze kunnen leiden tot volledige obstructie van het spijsverteringskanaal. In de praktijk lijkt het alsof je niets kunt eten en het braken ook niet stopt als je aan het vasten bent. Het kan ook zijn dat het niet of heel moeilijk is om een zwangerschap vol te houden en daarom verwees de huisarts mij door naar de fertiliteitskliniek in Nijmegen.
Ik herinner me ons eerste bezoek aan St. Antonius en de eerste ontmoeting met de hoofdbehandelaar, die gedurende de tijd dat we daar werden behandeld een ongelooflijk menselijke en geweldige arts bleek te zijn. Altijd luisterend naar mijn vragen, twijfels en symptomen. Altijd out of the box denken en doen en me aanvullende medische tests laten ondergaan als ik daar om vroeg, gewoon voor mijn gemoedsrust. In de kliniek voelden we ons vanaf het eerste bezoek goed verzorgd en begeleid. Het begon allemaal met een interview bestaande uit een enquête over onze gezondheid, demografische gegevens, de gezondheid van onze ouders en vele andere vragen. We ondergingen veel bloedtesten en Honza’s sperma werd gecontroleerd. Ik zelf moest verschillende keren naar het ziekenhuis komen voor een vaginale echo op verschillende dagen van mijn cyclus. Oh, als je dit allemaal doormaakt, begin je je plotseling echt volwassen te voelen, en het leven begon serieus te worden op een totaal onverwachte en niet erg prettige manier. Ik moet toegeven dat vaginale echografie tijdens de menstruatie ook niet de meest prettige ervaring was. Ik zou zeggen dat het vrij ongemakkelijk was en in mijn geval vaak pijnlijk.
Drie weken na het eerste bezoek vond er weer een afspraak plaats. Deze keer waren we allebei zo gespannen als pianosnaren. Ik denk dat het in het hoofd van ieder van ons een totale chaos was en het vol met vragen zat over wat we zo dadelijk zouden ontdekken. Het komende moment en de antwoorden die we zouden gaan horen, konden ons leven voor altijd veranderen! “Wat als één van ons onvruchtbaar is en nooit kinderen zou kunnen krijgen? Kon een vruchtbaar persoon de onvruchtbaarheid van de ander accepteren? Zou ik de boodschap kunnen accepteren als ik geen kinderen kon krijgen?” Deze en vele andere vragen gaven ons geen rust. Zwijgend reden we de hele weg van Tiel naar Nijmegen, verzonken in onze eigen gedachten. Het komende bezoek aan de kliniek was bedoeld om onze vragen te beantwoorden, en wat die antwoorden ook waren, we zouden duidelijkheid krijgen over onze situatie.
De behandelend arts heeft ons laten weten dat het sperma van Honza van zeer hoge kwaliteit is. Mijn hormonen, cyclus en de resultaten van de bloedtest waren erg goed. Cyclus van 28 dagen, menstruatie van zes dagen, ovulatie bevestigd door arts en voldoende eierreserve. Het was tijd om diep adem te halen en te ontspannen, de situatie was ongetwijfeld gunstig voor ons. De dokter vestigde onze aandacht op het enige onbekende, namelijk de doorgankelijkheid van mijn eileiders en de locatie van verklevingen rond de
baarmoeder en eierstokken, die een bedreiging konden vormen voor de goede ontwikkeling van de foetus. Hij legde uit dat deze gegevens helaas alleen kunnen worden verkregen door een laparoscopische operatie, dat wil zeggen een korte procedure onder volledige narcose die bestaat uit het maken van drie kleine incisies in de buik waardoor een speciaal gas, een camera en chirurgische instrumenten die nodig zijn om de procedure te voltooien, worden ingebracht. Na vijf chirurgische ingrepen en met ruime ervaring in medische voorzieningen, wist ik precies wat dit alles voor mij zou betekenen: pijn, veel pijn …
Bij het volgende bezoek aan het ziekenhuis hebben we onze arts medegedeeld dat we de ingreep zo snel mogelijk wilden laten uitvoeren. De dokter stuurde me door voor aanvullend bloedonderzoek dat nodig is voor de procedure en maakte een afspraak met een anesthesioloog. Binnen vijf dagen kreeg ik twee brieven van het ziekenhuis met de volgende afspraakdata en de datum van de operatie zelf, die over precies 5 weken zou plaatsvinden. En op dat moment begon ik diep vanbinnen een angst te voelen waar ik vroeger onmenselijke pijn voelde tijdens ziekenhuisopnames! Ik heb het niet over de pijn die
weggaat na het nemen van paracetamol of ibuprofen, ik heb het over de pijn die je gek maakt en de intensiteit ervan gaat het menselijk uithoudingsvermogen te boven. Pijn die je omschrijft als een ‘10’ op een schal van 1 tot 10, pijn waarvoor je morfine krijgt omdat niets anders helpt. Ik wilde dit goed benadrukken, zodat u de omvang van de afschuw die ik voelde op de dag van de procedure kunt begrijpen. Daarom was ik Honza zo dankbaar dat hij bij me was en me de hele tijd aan het lachen maakte tijdens het wachten op de operatie, zelfs nog in de holding.
De operatie zelf duurde dertig minuten, waarna ik naar de verkoeverafdeling werd vervoerd en daar wakker werd. Ik zou de medische zorg tijdens mijn verblijf omschrijven als ‘geweldig’. Ik voelde me veilig, gehoord en verzorgd. Helaas was de pijn na de ingreep ondraaglijk en ondanks de pijnstillers die ik kreeg, schreeuwde ik het uit van de pijn bij elke beweging. De verpleegster die me verzorgde na de procedure zei dat ze me morfine konden geven, maar dan zou ik de nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Ik wilde niet in het ziekenhuis blijven slapen, ik wilde echt naar huis, dus overtuigde ik Honza ervan dat de pijn niet zo erg was en dat ik het aankon. Drie uur na de operatie zat ik in een rolstoel, die in het
ziekenhuis te huur was, en werd ik door Honza naar onze auto geduwd. Die veertig km naar huis duurden eindeloos, en bij elke hobbel in de weg klemde ik mijn kaken en balde mijn handen zo hard, dat later alles pijn deed. We besloten om op onze grote banken in de woonkamer te slapen omdat lopen te pijnlijk voor me was. Een been optillen om de trap op te gaan was de eerste vier dagen totaal onmogelijk, dus de woonkamer leek de perfecte plek voor de komende dagen.
Twee weken na de procedure hadden we opnieuw een gesprek met onze behandelend arts om de resultaten van de procedure te bespreken en de volgende stap te plannen. Tijdens dit bezoek kwamen we erachter dat mijn eileiders doorgankelijk zijn en dat er geen zichtbare verklevingen zijn rond de baarmoeder en eierstokken. De dokter benadrukte dat het slechte nieuws de hoeveelheid verklevingen in de bovenbuik is. Tijdens de zwangerschap bewegen de darmen en andere organen om ruimte te maken voor de groeiende baby. Wanneer de darmen van positie veranderen, kan er, door de aanwezigheid van verklevingen, obstructie (verstopping) optreden. Het fenomeen bestaat uit het samentrekken van een deel van de darm door de omringende weefsels/verklevingen, waardoor de voedselinhoud wordt
vastgehouden. Kortom, er zijn geen biologische obstakels om zwanger te worden, en wat er tijdens de zwangerschap zal gebeuren is een groot vraagteken …
