Pippa-Louise 9•9•2021

Ons verhaal … het verhaal dat we liever nooit hadden willen vertellen, maar wat ik toch vertel. Juist omdat ik zelf informatie miste op het moment dat ik zo bang was en zoveel vragen had … maar juist ook om de naam van onze dochter Pippa-Louise te blijven noemen.

Noem mijn naam en ik besta

14 keer ben ik zwanger geweest, drie keer mocht ik bevallen. En bij alle drie de geboortes voelde ik hetzelfde: euforie, trots, liefde en een band voor altijd. Mijn kinderen, mijn grootste liefdes.

We zijn een samengesteld gezin, maar zo voelt dat niet. Sinds dat de oudste, (mijn) onze zoon één jaar was, was mijn partner in beeld. De oudste is een waar cadeau door de anticonceptie heen. Daarentegen heeft onze oudste dochter 3,5 jaar op zich laten wachten. We zijn na een fertiliteitstraject in Tilburg overgestapt naar het UZ Gent. Dit was de beste beslissing ooit. Uiteindelijk was onze jongste dochter, na het opnieuw starten van het traject, alsnog een cadeautje. Zo zie je maar weer hoe bizar het kan lopen. Niets is vanzelfsprekend en wonderen bestaan.

De positieve test van Pippa; wat een geluk, blijdschap, maar ook gelijk alsnog weer die spanning en stress. Ik dacht dat ik het dit keer niet zou hebben maar bij alles wat ik voelde rende ik weer naar het toilet om te checken of er geen bloed te zien was. Ik deed dit zo onopvallend mogelijk en met mijn masker op. Niemand hoefde van mijn zorgen te weten. Ik wil altijd automatisch anderen beschermen. Nu wil ik het taboe doorbreken door ons verhaal te vertellen, maar tegelijkertijd weet ik dat ik zelf net zo hard meedoe om het taboe in stand te houden. Waarschijnlijk uit zelfbescherming en schaamte.

We kregen extra controles en echo’s om alles goed te volgen en deze zagen er goed uit. Ondanks de extreme misselijkheid – vanaf de eerste dag tot de dag na de bevalling – de hormonen en de medicatie groeide ons meisje perfect!

Als wij één ding weten is het dat geen enkele zwangerschap onbezorgd is en dat de weg naar een kindje toe niet vanzelfsprekend is. Maar toch krijg je uiteindelijk weer een beetje vertrouwen. Dat vertrouwen groeit weer bij elke goede echo, bloeduitslagen, NIPT, controles. Zo leef je toe naar ieder vinkje op de lijst. Je gaat het toch ook delen met de buitenwereld omdat je zo trots bent. Je wilt het van de daken schreeuwen. Het gaat met je mee in je dromen. We zagen onze kinderen al samen knuffelen, spelen, lopen en hoe onze oudste dochter haar zusje zou betuttelen. We fantaseerden zelfs al over ‘later’ als ze allemaal iemand meenamen en we dan met z’n allen zouden eten, spelletjes doen, samen zijn. De wens van een groot gezin is er altijd al geweest. Als iemand vroeg wat ik later wilde worden zei ik altijd al ‘mama’, dat was mijn grootste wens.

27 augustus ging ik samen met zoonlief op pad. Waar we de vorige keer een Gender Reveal feestje hebben gegeven, voelde dat nu niet goed. En daarbij was er natuurlijk ook corona. Er zijn nu achteraf zoveel dingen waarvan ik denk: “Zal het voorgevoel zijn geweest?” Ik las onbewust ook verhalen van lotgenoten, maar geenéén was hetzelfde als mijn verhaal. Is het een teken geweest? Of is het nu gewoon 1+1=2? Geen idee.

Trotse grote broer had de eer; hij wilde het graag als eerste weten. Wij vonden dit beiden een speciale gedachte en zodoende zou hij de envelop in de winkel overhandigen. Dit was gelijk de laatste keer dat we Pip hebben mogen zien dansen op de echobeelden. Wat waren we intens gelukkig dat we nog een dochter/zusje zouden krijgen!

En toen was daar 6 september: er zou even naar het hartje worden geluisterd. De nacht ervoor had ik nog een nachtmerrie gehad waarover ik mijn zus (die ook zwanger was) nog een app had gestuurd. Ik wilde de afspraak afzeggen, maar samen zeiden we nee joh, flauwekul! Ook ging die nacht het alarm af wat daarvoor nooit is afgegaan en daarna ook nooit meer. Het blijven zulke bizarre dingen.

Eenmaal bij de verloskundige lag ik op het bed terwijl er druk gezocht werd naar haar hartslag. Gelijk dacht ik: “Nee, het zal toch niet hè! Nee, dit kan niet.” Een seconde hoorden we het welbekende paardengalopje. Ook de verloskundige zei: “Nou, ik had haar toch net”, dus ik kreeg weer vertrouwen. Dit zou mij echt niet overkomen, maar mijn hartslag schoot uiteraard alleen maar meer omhoog en mijn hart ging steeds harder bonzen.

De verloskundige gaf aan dat het hartje soms moeilijk te vinden is als de baby’s heel druk zijn. Ik gaf aan dat ik haar zaterdag nog gevoeld had en dat bij de anderen het vinden van het hartje nooit een probleem was geweest. Ik werd doorgestuurd voor een echo en hartfilmpje, geen idee waarom maar ik belde mijn partner en zei dat er niks was en ik zo thuis zou zijn. Even een snelle echo en dan kwam ik weer thuis. Het was vast vals alarm en het kwam allemaal wel goed.

De echo werd erop gezet en ik zag het gelijk: ons meisje, onze Pippa-Louise was stil. De gynaecoloog stond vast op de OK en de arts-assistent mocht en durfde dit duidelijk niet alleen te benoemen. Ik stelde haar gerust en zei dat ik het zelf al duidelijk had gezien, want normaal was Pippa altijd heel druk op de echo’s.

Mijn partner kwam gelijk naar het ziekenhuis. We kregen opnieuw een echo en ja hoor, opnieuw was ons meisje stil. De vloer zakte letterlijk onder mij vandaan, ik moest overgeven en trok wit weg. Na dit nieuws komt er zoveel op je af. Je hebt gesprekken die je nooit zou willen voeren, je moet over de geboorte nadenken, hoe gaan we het tegen haar broer en zus vertellen, wat en hoe willen we het na de geboorte, welke onderzoeken wel of niet, fotograaf, ziekenhuisregels in verband met corona, etc.

Onze telefoons stonden vanaf het begin gelijk roodgloeiend, niemand kon het geloven en iedereen had vragen en leefde met ons mee. Die vragen hadden wij zelf ook en dat was misschien wel het moeilijkste. Ik had geen antwoorden op de waarom vraag. Gelijk ben ik me suf gaan googelen, hoe zou ze eruit zien? Waar moest ik aan denken? Welke regels zijn er? Hoelang zou de bevalling duren? Hoe begeleid je een kind van acht en twee jaar bij dit verlies? Hoe werkt de watermethode? Hoe snel zou ik weg mogen uit het ziekenhuis? Zou er niet al iets gebeuren na het innemen van die eerste pil thuis? Wat moet je doen als de bevalling eerder uit zichzelf begint? Zoveel vragen, zoveel angst … ik was een leek hierin (gelukkig) en kreeg nog meer paniek toen ik geen kant-en-klare antwoorden kon vinden.

Inmiddels weet ik dat er geen kant-en-klare antwoorden bestaan …

9 september 2021 ben ik ingeleid en bevallen. De laatste cliché foto’s zijn nog gemaakt. We probeerden zelfs tussendoor een serie te kijken om te ‘ontspannen’, wat natuurlijk echt totaal niet mogelijk was. Wat zag ik er tegenop. De bevalling was een bumpy ride; ik wilde geen pijnstilling omdat ik er bewust bij wilde zijn, maar ook omdat ik vond dat ik dat verdiende.

Op een gegeven moment waren de weeën, die waren veranderd in een weeënstorm, echt niet meer op te vangen, terwijl ik potdicht bleef zitten. Er werd besloten dat er alsnog een ruggenprik gezet moest worden. Iedereen was zo ontzettend lief, de gynaecoloog, artsen, verloskundige en zelfs op de OK! Ik ben ze achteraf ook dankbaar dat ze hebben ingegrepen. Zodra de ruggenprik erin zat braken mijn vliezen, alsof mijn lichaam zich ontspande. Met alles wat ik in mij had hield ik de bevalling tegen.

Stukje uit mijn dagboek voor/over Pippa-Louise over die dag;

“Ook daar waren ze superlief, volgens papa had ik flinke wegtrekkers en sloeg ik wartaal uit, daar weet ik zelf niets meer van. Zodra de ruggenprik werkte was ik bang, ik voelde weer enorm veel vloeien en het plopte. Ik dacht dat jij geboren was, maar gelukkig waren het mijn vliezen. Vruchtwater en bloed bleven eruit stromen, gelukkig werkte de ruggenprik snel. Ik was zo bang dat ik daar van jou zou bevallen en papa en M. ook. Er werd spoed achter gezet om mij zo snel mogelijk terug op de kamer te krijgen. De camera lag op de kamer, de fotograaf was er nog niet en dit was geen fijne omgeving. Denk aan heel wit, megafelle lampen en heel veel drukte om ons heen. Gelukkig mochten papa en M. mij snel terug naar de kamer rijden. Ze komen weer toucheren en ze zegt dat het moeilijk is, maar het lijkt alsof er vordering in zit. Er wordt gezegd dat ik het anders gewoon eens mag proberen om te persen, terwijl dat gezegd wordt klopt onze lieve fotograaf op de deur, dus we mogen even wachten. Wat fijn dat het precies goed qua timing is! Ik merk er niks van en ga weer in mijn bubbel, ik durf niet maar ben ook mega nieuwsgierig naar jou. Na drie keer flink persen word jij geboren, onze Pippa-Louise!”

Heb je vragen over de bevalling rond de 18 weken, de watermethode, wat je moet regelen, etc? Dan mag je mij altijd een berichtje sturen op Instagram -> @huisjevanliefde

Kiki