Wat is normaal in rouw

Deze vraag kwam bij mij binnen tijdens de rouwpoli. Doordat de psycholoog van Marloes had gezegd “je moet niet altijd de urn in huis willen houden” was Marloes enorm gaan twijfelen over wat normaal was. Ze had juist haar zoontje laten cremeren omdat hij dan altijd bij haar in huis kon blijven.

Confrontatie met verlies

Marloes vertelde dat alles haar zo’n pijn deed, iedere confrontatie met het overlijden van haar zoontje sneed door haar ziel. Als ze langs zijn kamertje liep, zijn bordje zag staan in het keukenkastje, de po, enfin alles. Dan staarde ze naar de urn en dan deed het zo’n pijn! Ze vroeg zich af of ze al die herinneringen en ook de urn wellicht weg moest doen.

Herinneringen doen pijn

Dat is altijd een lastige vraag. In het begin doen herinneringen nog heel veel pijn. Ik schreef daar eerder al een blog over. Je wil ze zeker niet kwijt, maar om ze aan te kijken is ook lastig. Terwijl aan de andere kant het zo fijn is om die herinneringen juist te zien omdat je jouw zoontje (in dit geval) dichtbij je kan houden. Het is voor mij moeilijk te bepalen of je die herinneringen weg moet doen.

Mooie herinneringen

Na verloop van tijd lukt het vaak weer om naar deze herinneringen met liefde te kijken. De grote pijn maakt dan weer plaats voor het eerdere gevoel, namelijk de liefde die je voelt bij die herinneringen. Daarbij wordt de confrontatie met de herinneringen ook minder zwaar juist omdat je er telkens mee geconfronteerd wordt.

Moet de urn weg?

Jouw kind hoort bij jou. Dat mag. De urn hoeft helemaal niet weg. Het kan voor jou voelen alsof je je kind wegdoet. Jouw kind mag een plek hebben in jouw huis. Veel zie ik dat ook terug bij ouders, het wordt een ‘gedenkplek’ waar je op verjaardagen iets legt (ik ken ouders die dan een gebakje bij de urn zetten), waar je tegenaan praat en waarvan je nog een beetje het gevoel hebt dat jouw kind er is.

Doe wat goed voelt

Het is van belang dat jij doet wat voor jou goed voelt. Niet wat anderen jou vertellen. Als het voor jou goed zou voelen om de urn wel (tijdelijk?) weg te halen, dan doe je dat. Als dat niet goed voor je voelt dan doe je het niet. Het lastige in rouw is dat je niet meer goed weet wat je werkelijk voelt en je hoofd het dan overneemt. Omdat jouw hoofd dat in rouw niet zo goed kan, komt al gauw het hoofd van een ander om de hoek, waarvan je dan zou kunnen denken dat die persoon het wel weet. Al helemaal als dat een professional is.

Wat niet goed voelt, is niet goed

Dat lijkt mij altijd het beste om daaraan vast te houden. Wat jou ook wordt verteld! Vaak is datgene wat je als eerste voelt (een ‘ja’ of een ‘nee’) heel kort aanwezig omdat we dan al gewend zijn naar ons hoofd te gaan en te gaan overdenken. Zou het jou lukken om bij dat eerste gevoel te komen?

Daarbij denk ik ook altijd dat als jouw lijf maar ‘nee’ blijft zeggen na een advies, dan was dat kennelijk niet het goede advies!

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.