Miskraam en stilgeboorte groot verdriet
Het lijkt wel alsof ik nergens terecht kan met mijn verdriet, zelfs mijn man lijkt me niet te begrijpen. Is het dan zo raar dat ik het gevoel heb dat de grond onder mijn voeten vandaan is geslagen? Ik had mijn hele leven al vormgegeven met een kindje.
Trudy zit verslagen in mijn praktijk. Ze heeft vijf weken gewacht met mij te bellen omdat ze dacht dat dit verdrietige gevoel wel over zou gaan. Immers, iedereen zei toch dat het heel normaal was als je in de eerste 12 weken een miskraam krijgt?
Serieus nemen
Welk verlies iemand ook meemaakt, het gaat erom hoe iemand dat verlies ervaart. Hoezo zou een verlies na twaalf weken in je buik te verwaarlozen zijn? Voor de dragende moeder is er al een hele wereld en een heel leven ontstaan met dit kindje. Vanaf het moment dat je zwanger bent ga je een nieuw levensverhaal schrijven, namelijk met een kind.
Voorbereiden op een miskraam
Natuurlijk weet iedere zwangere dat een miskraam in de eerste twaalf weken voor kan komen. Dat horen we zwangeren ook zeggen “eerst maar de eerste drie maanden doorkomen”. Je durft nog niet te veel te kopen, want stel je voor dat het misgaat. Het is alsof je je voor kunt bereiden op een dergelijk verlies, alsof de klap dan minder hard aankomt. Het gekke is dat ervaring leert dat deze ‘voorbereiding’ niet uitmaakt. De klap blijft even hard.
Tot wanneer een miskraam
Het blijkt dat een miskraam officieel tot 23.6 weken is. Ongelooflijk, want als je het aan de zwangere paren vraagt, dan voelt het helemaal niet als een miskraam als je met 22 weken je kindje verliest, maar dan voelt dat alsof je je kind verliest. De term miskraam is dan zwaar misplaatst. Je hebt al echo’s gehad van je kindje, misschien zelfs een 3D echo, je hebt je kindje voelen bewegen, het kindje is echt en leeft!
Akte van (levenloos) geboren kind
Sinds februari 2019 is het mogelijk het levenloos geboren kindje te registreren. Het maakt hierbij niet uit hoe lang de zwangerschap geduurd heeft!
Dit is een enorme erkenning voor alle ouders die een stilgeboren kindje, of een miskraam hebben gehad. Erkenning voor hen, maar ook voor hun kindje! Want dit kindje is er geweest, het doet mee, het telt!
Trots op je kindje
Als jouw kindje geboren is, ben je trots, super trots! Je wilt je kindje aan de wereld laten zien, ook als het stilgeboren is. Tegelijkertijd voel je wellicht schroom omdat je bang bent dat de mensen schrikken van het zien van een overleden kindje, of omdat je kindje zo vroeg geboren is dat je bang bent dat mensen van dat beeld kunnen schrikken. Tegelijkertijd ben je heel kwetsbaar. Je bent bang voor de afwijzing van mensen als je ze vraagt of ze een foto willen zien “Oh get, nee hoor, dat vind ik eng”. Het is jouw kindje! Daar wil en mag je mee pronken!
Leedconcurrentie
Ooit las ik “je mag wel oordelen maar je kan het niet”. Die vond ik mooi. Want mensen hebben een oordeel. Waarbij vaak het verlies van een kind als ‘zwaarste’ verlies wordt gezien. Maar alleen de rouwende zelf kan dit beoordelen. Binnen het verliezen van een kind, kan op zich ook weer ‘leedconcurrentie’ optreden. Als het kindje stilgeboren is, kan iemand die zijn kind na twaalf jaar verliest zeggen “maar dat kindje hebben ze nooit gekend, ze hebben geen herinneringen die zo’n pijn doen”. Om dit voorzichtig te nuanceren: je zou dit net zo goed andersom kunnen zien “iemand met een kind van twaalf jaar die overlijdt, heeft tenminste zijn kind gekend en heeft herinneringen”.
Kortom, leedconcurrentie helpt niet en is onnodig. Hoezo willen we vergelijken? Hoezo ‘moet’ het ene verlies anders voelen dan het andere? Het klinkt wel eens als een schreeuw om serieus genomen te worden in het verdriet.
De omgeving
Voor iemand die niet meemaakt wat jij meemaakt is het vaak moeilijk om te begrijpen hoe jij je voelt en wat je meemaakt. Je vecht voor erkenning en je wilt begrepen worden. Dat begrip is moeilijk te krijgen, omdat de omgeving al gauw met goedbedoelde adviezen komt. “Joh, je bent nog zo jong, je hebt gelukkig nog genoeg tijd”, of “maar je weet nu wel dat je zwanger kunt worden”. Niet echt uitnodigende teksten om een goed gesprek te hebben over wat jij nu meemaakt.
Terug naar Trudy
Trudy is aan de slag gegaan met Lutografie, het online rouwverwerkingsprogramma. Ze maakte daar haar eigen rouwboek over haar stilgeboren kindje. Toen ze het rouwboek, waarin ze al haar verwachtingen, beelden, dromen, etc. had opgenomen, deelde met haar man, begreep hij veel beter wat deze miskraam had betekend voor haar.
Daarna hebben ze samen bij Stichting Nooit Voorbij een aandenken gekocht voor hun kindje. Het werd een gedenkster van glas. Deze kreeg een speciale plek in hun huis. Daarmee had Trudy voor haar gevoel haar kindje een werkelijke plek in huis gegeven, waar hij ooit had moeten zijn.
Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.
