22-12-2018

De dag is aangebroken. De dag dat wij afscheid gaan nemen van ons mannetje. De dag waarvan je hoopt hem nooit mee te hoeven maken. Wij gaan ons kindje wegbrengen.

Ik heb amper geslapen en ben al vroeg beneden met de kinderen. Ik voel mij onrustig en chagrijnig. Ik wil iets doen maar weet niet wat. Eigenlijk wil ik gewoon dat de dienst snel begint, maar dat duurt nog een paar uur.

De kapper komt om negen uur bij ons thuis en steekt mijn haar op. Zij is ook visagist en maakt mij een beetje op. Daarna vlecht ze Elindes haar in. Ik trek de kinderen mooie kleren aan en trek mijn perfecte jurk aan en nu is het wachten.

Om twaalf uur komen de familie en fotograaf Rieta binnen. Zij bood afgelopen zondag direct aan om ook foto’s te maken tijdens de dienst. Met z’n allen luisteren wij naar muziek bij Florians kistje. Het nummer van Tina Turner, ‘He lives in you’, zorgt ervoor dat ik breek. De tekst is perfect op dit moment:

He lives in you, he lives in me

He watches over everything we see Into the water, into the truth

In your reflection; he lives in you

Even twijfel ik of ik het kistje open zal maken en Florian nog een laatste knuffel zal geven, om hem nog één keer te kunnen zien en aanraken. Maar iedereen heeft al afscheid van hem genomen en ik wil het hen niet aandoen. Bovendien was de ceremonie die Tom en ik afgelopen avond samen beleefden zo mooi, ik wil die avond onthouden als laatste moment met Florian.

Ik krijg geen hap door mijn keel en ben gestrest. Ik maak mij druk om de dienst. Zal het wel mooi worden? Zullen er geen drama’s plaatsvinden? Straks valt er iemand flauw. Straks doen beeld en geluid het niet, of ben ik niet in staat om mijn speech voor te dragen. Als de uitvaartbegeleider Lisette binnenkomt, begint het echt. Het is tijd om naar crematorium Westerveld te rijden. Tom en ik pakken het kistje en leggen het voorzichtig achter in onze auto neer. Ik huil en praat in gedachten tegen Florian: Lieve Florian, nu kom je pas weer thuis in een urntje. Dit huis was perfect voor jou om in op te groeien. Ik zag de toekomst helemaal voor me. Je had een geitje gekregen en ik zou er de hele dag voor je zijn. Waarom nou?

Nog steeds hoop ik dat dit een nachtmerrie is. Kon de tijd maar teruggedraaid worden. Kon ik hem nog maar even knuffelen en zijn lachje zien. De kinderen stappen in en langzaam rijden wij in rouwstoet weg. Voor de laatste keer zijn wij als gezin compleet. Celeste huilt de hele weg naar Westerveld. Ze is ontroostbaar. Julian is dwars en Elinde zit stil voor zich uit te staren. Tom en ik zijn allebei nerveus, de kinderen voelen onze spanning.

Als wij bij Westerveld aankomen, worden wij opgewacht door Patty Duijn de uitvaartondernemer. Ik zie een lange rij bekenden voor de ontvangstruimte staan. Het wordt druk.

Bij Westerveld is de ontvangstruimte beneden en het crematorium boven aan een heuvel. Patty neemt Florian mee naar de grote zaal beneden en wij wachten in de familiekamer naast de ruimte voor de gasten. Daarna lopen we in een lange stoet naar het crematorium boven aan de heuvel.

Wanneer we de zaal in stappen kijk ik mijn ogen uit. Het is indrukwekkend hoe alles is versierd. Dit verdient ons ventje. Florians kistje staat tussen de bloemen, kaarsen en zijn speelgoed. Iedereen heeft een bloem meegenomen en daar is een groot hart van gemaakt. Ook is er een grote krans van bloemen om het kistje heen gemaakt. De muziek op de achtergrond (wiegenliedje van Brahms, het melodietje dat vaak in de muziekdoosjes zit) maakt dat ik kippenvel krijg. Alleen zijn slofjes liggen niet goed op zijn kistje, die zet ik even zoals ik ze wil hebben.

Mijn broer Robert begint met het welkomstwoord en heeft een mooie tekst geschreven. Daarna steken de kinderen kaarsjes aan rondom het kistje, terwijl Kirsten ze helpt. Julian vindt het erg interessant dat hij zelf een kaars mag aansteken.

‘Ik wil ook!’ roept hij, als hij ziet hoe zijn neefjes en zus bezig zijn. Ik merk dat ik emotieloos ben en dat ik mij alleen maar focus op de dienst. Alles moet volgens plan verlopen.

Mijn ouders beginnen met hun toespraak. Dit is zo mooi en krachtig. Vooral de woorden van mijn vader zijn prachtig. Dit is het moment dat ik mijn emotie weer terugkrijg en besef dat dit Florians afscheidsdienst is. Ik leun met mijn hoofd op Toms schouder. Wat is dit verschrikkelijk. Wie had ooit gedacht dat wij drie dagen voor kerst bij de uitvaart van onze zoon zouden zitten?

Tom en ik zijn ontroerd door deze mooie woorden en houden elkaars hand de hele dienst vast. Voor mijn gevoel vliegt de dienst voorbij. Na de speech van mijn ouders volgt een filmpje van Florian op muziek van Mark Isham, ‘Sword and cross’. Mijn broer Robert is de hele week bezig geweest om de filmpjes te monteren. Het is werkelijk prachtig geworden. Ik heb de filmpjes vooraf al meerdere keren gezien, waardoor ik met droge ogen naar de beelden kan kijken. Tijdens het eerste filmpje breekt Elinde en huilend omhelst zij mij.

‘Ik mis hem zo, mama.’

Julian rent door de zaal heen. Hij is te klein om te blijven zitten. Wij laten hem maar gaan. Overigens is langs de zijkant allemaal speelgoed neergezet voor de kinderen in de zaal. Er zijn veel kinderen gekomen.

Mijn zus Kirsten leest nog een door haar aangepast verhaal voor van Woezel en Pip (‘Dag Muisje’). Ze zit bij het kistje en de kindjes zitten om haar heen en luisteren aandachtig naar haar. Daarna is er een filmpje op de muziek van ‘Het land van je ogen dicht’ van Chantal Janzen, gevolgd door het filmpje van de klas van Elinde. Dat is ontroerend. Elinde kijkt trots naar de beelden.

Het is tijd voor de speech van Tom. Van tevoren was hij bang dat hij het niet aan zou kunnen, maar hij doet het perfect. Hij heeft lang zitten ploeteren op zijn speech.

Er wordt weer een filmpje van Florian afgespeeld, op muziek van Morcheeba, ‘Enjoy the ride’. Dit is het lievelingsnummer van Tom. Hij vindt de tekst zo mooi.

Nu is het tijd voor mijn speech. Ik ben zenuwachtig, maar wil

graag doen voor Florian. Ik merk dat ik tril wanneer ik naar voren loop.

TOT ZIENS, LIEVE FLOOR

De ceremonie is afgelopen. De mensen lopen om Florians kistje heen om afscheid te nemen. Op de achtergrond klinken ‘Comptine d’un autre été’ van Yann Tiersen, ‘River flows in you’ van Yiruma en ‘Somewhere over the rainbow’ van Israël Kamakawiwo. Er zijn veel mensen naar de dienst gekomen en iedereen die ons dierbaar is, is erbij. De meeste aanwezigen hebben Florian niet eens ontmoet.

Ten slotte staan we met onze kinderen, ouders, zus, haar kinderen, broers, aanhang en mijn beste vriendin en haar vriend om Florians kistje, terwijl we naar de laatste klanken van de muziek luisteren.

Ik sta erop Florian zelf naar de oven te brengen. Ik wil er zeker van zijn dat hij de oven in gaat. Ik wil er zeker van zijn dat zijn as bij ons thuis komt. Ik wil er zeker van zijn dat niemand meer rommelt aan ons knulletje. Beneden blijken alle ovens nog in gebruik. Het is verder een grote, steriele ruimte en helemaal niet eng. Wij moeten een half uur wachten als ik echt wil zien dat het kistje de oven in gaat. Dat is wel een probleem, aangezien wij de condoleanceruimte maar voor anderhalf uur hebben gereserveerd. De medewerkers van het crematorium vertellen ons dat het kistje met een schep de oven in zal gaan en niet via een automatisch systeem, zoals bij de kisten voor volwassenen. Ze raden ons af dit te zien. Toch sta ik erop, en dus zitten we met een praktisch probleem, totdat fotograaf Rieta aanbiedt om erbij te blijven en foto’s te maken van het moment dat het kistje de oven in gaat. Ik vertrouw haar voor honderd procent en ben zo blij en dankbaar met haar voorstel.

Wij lopen terug naar de condoleanceruimte, waar de gasten met een wijntje en bitterballen op ons wachten. Iedereen condoleert ons en de meesten zijn diep onder de indruk van de dienst. Dat doet mij goed. Florian verdient een indrukwekkende dienst, een dienst die iedereen hopelijk zal onthouden, zodat Florian hopelijk nooit vergeten wordt. Ik vind het fijn om iedereen even te zien en te spreken tijdens de condoleance, maar ondertussen denk ik de hele tijd aan mijn perfecte mannetje dat op hetzelfde moment in de oven zit. Ik probeer de gedachten weg te stoppen en mij op de aanwezigen te focussen.

Hoe fijn het ook voelt om al die lieve mensen om ons heen hebben, ik ben blij als wij in de auto naar huis rijden. Ik ben opgelucht en dankbaar voor de mooie dienst. Ik ben blij dat deze week erop zit, maar ben ook erg verdrietig. Mijn mooie kindje is nu as. Ik vind het verschrikkelijk dat hij daar alleen in de oven lag. Ik kon zijn handje niet vasthouden. Mijn kindje – dat ik maandenlang in mijn buik voelde schoppen, dat ik elke week op de echo’s zag groeien, van een bolletje tot een prachtig jongetje, dat ik heb gevoed met mijn eigen melk – is nu helemaal weg. Mijn lieve mannetje…

Onze families komen naar ons huis en daar bestellen wij eten.

’s Avonds laten wij nog een wensballon op, waar iedereen wat op heeft geschreven. Dan nemen we afscheid van elkaar. Dit was het dan echt… Florian is weg. Voorgoed.

NADENKEN OVER AS

Florian is twee dagen geleden gecremeerd. Normaliter mag je de as na een crematie pas na vier weken ophalen. De reden daarvan is dat, als er na een crematie vermoedens ontstaan van een misdrijf, de as alsnog onderzocht kan worden. Een andere reden is dat mensen vaak in hun emotie de as snel verstrooien en daar achteraf spijt van krijgen. Door die vier wachtweken kunnen nabestaanden net wat langer nadenken over de bestemming van de as.

Ik vind het ondraaglijk dat zijn as in een potje zit bij het crematorium, en vraag of er een uitzondering gemaakt mag worden. Lisette regelt dit met Westerveld en ik schrijf een emotionele brief aan het Ministerie van Justitie, met de vraag of Florian voor de jaarwisseling thuis mag zijn.

Geachte heer/mevrouw,

Graag zou ik een verzoek willen indienen voor het eerder verkrijgen van de as van ons overleden zoontje.

Ons zoontje is 24-08-2018 samen met zijn zusje geboren. Als snel bleek dat hij meerdere afwijkingen had. Zo had hij het syndroom van Down, een hartafwijking, een darmafwijking en een veel te hoge druk in zijn longen. Hij is meer in het ziekenhuis geweest dan thuis. Hij bleek het RS- virus te hebben en dit kon hij er niet bij hebben. Na zijn dood is hij door de forensisch arts onderzocht, omdat dit natuurlijk wettelijk verplicht is. Het idee dat hij nu in het crematorium is en nog steeds niet thuis is, is ondraaglijk.

Ook voor zijn andere zus van 4 jaar en broer van 3 jaar is het een hele moeilijke periode. Voor hen zou het beter zijn als wij kunnen uitleggen dat Florian nu as is, en niet pas over 4 weken, en dat het tastbaar is. Florian krijgt een altaar in huis.

Onze wens is dat wij dit moeilijke jaar kunnen afsluiten met ons gezin, zodat wij eindelijk samen zijn.

Wij missen hem zo erg.

Met vriendelijke groet,

Tom & Mirjam Louwen-van Bekkum

Wordt vervolgd.

Mirjam schreef ook het boek Florian is niet voorbij. Je vindt hem hier.